Het is 7:00 ‘s ochtends als ik een lama tegen kom. Lavendel vult mijn neusgaten en ik hoor de golven traag breken op het strand.
Het zand is warm en het water van de zee speelt met mijn voeten. Zo ver ik kan kijken is er niks dan ruimte en heel veel kleuren blauw.
Even ben ik bang dat mijn hart uit mijn borst gaat knallen. Het is bijna too much. Zoveel liefde en openheid is mijn zenuwstelsel nog steeds niet helemaal gewend.
Ik loop op blote voeten langzaam naar ons kamp. De geur van koffie komt me al tegemoet en mijn man draait zich om en glimlacht.
“Alsjeblieft schat”.
Niet dat ik in God geloof, maar als er een hemel zou bestaan dan was ik er overduidelijk in terecht gekomen.
Maar toen.
Als je uit het paradijs valt
Slechts een paar uur later kwamen deze woorden uit zijn mond:
“Nu lijk je wel erg op je moeder!”
….
Yep. Hij zei het echt.
Het was 37 C maar de gevoelstemperatuur lag al rap ergens onder nul. En ik moest echt alle zeilen bij zetten om niet te veranderen in een ijskoningin.
Want oei wat was ik dichtgeklapt door die ene opmerking – die ook nog half als grap was bedoeld.
Verlies van verbinding
Tja, zo werkt het nu eenmaal. Bij mij althans. Maar ik vermoed bij wel meer mensen.
Eerst heb je verbinding, lijkt er niks aan de hand. Maar dan doet of zegt de ander iets (of juist niet) en je verstijft. Trekt terug. Of valt aan.
En dat is helemaal geen probleem. Sterker nog: verlies van verbinding is een gegeven. Het hoort bij de ervaring van mens zijn en is net zo onvermijdelijk als de dood.
We zijn er ook bijna net zo bang voor. En dus richten we onze aandacht op de ander, vinden we grenzen stellen lastig of voelen we niet meer wat er echt in ons omgaat.
Een andere optie (en deze ken ik zelf) is om onbewust te besluiten dat anderen niet te vertrouwen zijn. Met die ‘ik-doe-het-wel-alleen’ strategie vermijd je kwetsbaarheid gewoon helemaal.
Maar echte verbinding ook.
Angst voor afwijzing
Want diepere verbinding kan niet zonder kwetsbaarheid. Maar de angst voor afwijzing (en de daarop volgende verlating) zit heel diep in ons systeem als mens verankerd. En dat is ook niet zo gek.
Want we zijn nu eenmaal zoogdieren. Sociale wezens, die voor hun veiligheid en welzijn afhankelijk zijn van elkaar.
Of we dat nu leuk vinden of niet: ons brein en ons zenuwstelsel zijn ingesteld op het vinden (en behouden) van connectie met anderen.
Verbinding is voor de mens namelijk geen luxe, maar een biologische noodzaak. Als kind waren we voor ons (over)leven echt afhankelijk van de volwassenen om ons heen.
En dus hebben ons brein en zenuwstelsel zich gevormd naar wat er nodig was om die relatie in stand te houden – en daarmee te overleven.
Toen was dat heel effectief; het probleem zit erin dat we vaak deze overlevingsmechanisme meenemen de volwassenheid in. Met alle gevolgen van dien.
Bijvoorbeeld dat je hebt geleerd om je volledig op de ander richten en wat die nodig heeft – en zo het contact met jezelf kwijt bent geraakt.
Een ander patroon is overal hard je best voor doen, maar ondertussen het idee hebben dat het toch nooit goed genoeg is.
Confrontaties mijden, boosheid onderdrukken (of niet eens kunnen voelen) zijn nog een paar voorbeelden van manieren die we als kind hebben ontwikkeld om onszelf veilig te houden in relatie.
Maar die je wel verwijderen van jezelf….en van werkelijk tevreden zijn met je leven. Van echt en diep kunnen genieten.
Wat is er dan nodig?
Kijk, vroeger was het waar dat je leven afhing van het behouden van verbinding. Maar nu niet meer.
Het jammere is alleen dat je rationele brein dat misschien wel weet, maar de rest van je zenuwstelsel toch anders reageert als je geraakt wordt.
Zo wist ik best wel dat het niet waar is dat ik op mijn moeder lijk. Nou goed dan, een beetje…. Maar ook dat is niet het einde van de wereld.
En toch kwam ik in de verstijving terecht. Want wat ik hoorde, was kritiek. Afwijzing dus. En het zenuwstelsel reageert dan met vechten, vluchten of bevriezen.
Mijn neiging is om direct in de tegenaanval te gaan. Vroeger zou ik dan ook bits hebben gereageerd, waarschijnlijk iets hebben gevonden in zijn gedrag wat ik afkeurde en dat was dan het einde van een mooie zomerdag.
Maar nu wist ik precies wat ik nodig had. En kon ik -na daarvoor gezorgd te hebben- zeggen dat ik dat niet zo’n leuke opmerking vond en eroverheen stappen.
Want inmiddels weet ik hoe ik de meer primitieve delen van mijn brein meekrijgt naar het Nu. En ben ik ook in staat om voor het innerlijke kind te zorgen, dat zich nog steeds doodschrikt bij kritiek.
Wat dat oplevert? Naast veel meer innerlijke rust, ook de stevigheid om me uit te spreken. In wat ik voel, nodig heb en ervaar.
En dat ik minder de neiging heb om alles over te nemen, meer kan loslaten en in staat ben om veel dieper te genieten. Van en met de mensen om me heen, maar ook van het Leven zelf.
Verbinding met jezelf
Weet je, stiekem hebben we ook als volwassenen nog steeds andere mensen nodig. Nu niet meer om te overleven – maar wel om ons echt gelukkig te voelen. Zonder betekenisvolle verbinding gaat dat namelijk niet.
Maar dan is het wel helpend als je doorkrijgt hoe jouw overlevingsstrategie van vroeger je relaties in het Nu in de weg zit. En natuurlijk wat je kunt doen om ervoor te zorgen dat je beter bij jezelf kunt blijven.
Zodat jij ook na een rottige opmerking weer door kunt gaan met je dag. Of je uit durft te spreken naar die ene collega, zodat je niet ‘s avonds in je bed nog hoeft te malen. En zo zijn er nog duizenden voorbeelden te noemen van dingen die veranderen als jij je veilig genoeg voelt in jezelf.
Wil je weten HOE DAN? Kom gerust langs voor een gratis sessie, dan vertel je er meer over.
Andere leuke dingen
In de zomer heb ik echt rust genomen, maar toen vloog de inspiratie me om de oren. Dus er is ook weer een nieuwe aflevering van de podcast online, deze keer over stembevrijding. Wie durft :)?
Daarnaast start er op 14 september een tweede Verdiepingsgroep voor iedereen die bekend is met lichaamsgericht werken. Interesse? Reply op deze mail en we kijken of het je past.
En omdat we als mensen ons samen het beste voelen, ga ik iedere derde dinsdagavond van de maand mijn deuren open zetten voor een Bijtankavond.
Van 19:00 tot 21:00 even uit je hoofd en in je lijf komen, met verschillende lichaamsgerichte oefeningen en meditaties. Deze avonden zijn kosteloos en voor iedereen toegankelijk maar hebben wel een maximum aantal deelnemers. De eerste keer is op dinsdag 26 september.
Meer weten? Reply op deze mail en ik stuur je nog wat informatie.
Warme groet,
Selena