Ik zat alleen in de bioscoop, met mijn zakje popcorn en ik zat mijn tranen weg te slikken.
Het was kerstavond 2008 en ik had – heel stoer – besloten dat ik prima in mijn eentje naar de film kon gaan. Ik was al een tijdje single, al mijn vrienden waren naar familie en mijn ouders doen niet aan kerst (want: “religie is voor domme mensen die gewoon bang zijn om dood te gaan” 🙈).
Dus ik dacht: prima, dan ga ik gewoon zelf iets leuks doen. Moet kunnen. Ik kleedde me leuk aan, keek nog even in de spiegel en toog vol goede moed naar de kleine bioscoop bij mij om de hoek.
Een uur later zat ik daar, in mijn eentje in een slecht verlichte zaal, omringd door kroelende stelletjes. Heel hard mijn best doend om niet te voelen hoe eenzaam ik was.
“Ik doe het wel zelf”
Goed, bij nader inzien was het misschien niet zo handig om de film Alles is liefde uit te kiezen… maar dat terzijde 😏.
Mijn punt is dat ik me toen (en vaak in mijn leven) groter maakte dan ik me van binnen voelde. Ik sprak mezelf streng toe, in plaats van ruimte te geven aan mijn verlangens. Een behoefte uiten of iets nodig hebben van een ander? Dat was not done.
Ik deed het wel zelf.
En eerlijk is eerlijk: die houding heeft me veel gebracht. Zelfstandigheid, mentale kracht en doelgerichtheid worden beloond. Regelen is zeg maar mijn superpower 💪.
Maar.
Als gevoel er niet mag zijn
Ondertussen voelde ik me diep van binnen eenzaam. Ook al had ik mensen om me heen, het leek alsof ik er alleen voor stond. Steeds mezelf uit het moeras trekken kostte bakken met energie. Uiteindelijk raakte ik in een burn-out.
Wat ik miste? Verbinding. Niet een leuke man (die kwam later pas 😉), maar emotionele bedding. Mijn ouders waren er fysiek, en ik had materieel niks tekort. Maar wat ze niet konden, was mij laten voelen dat alles in mij welkom was. Dat al mijn emoties oké waren. Vooral boosheid of verdriet werden vaak niet gezien of afgewezen. En dat deed pijn.
Als kind leer je dan één ding: weggaan bij je gevoel. Je onderdrukt je boosheid en verdriet om de verbinding met je ouders te behouden. Dat is letterlijk van levensbelang. Maar als volwassene werkt dit niet meer. Dan verlies je de verbinding met jezelf. Jezelf afsluiten van gevoelens leidt vaak tot patronen: hard werken, controle houden, eindeloos scrollen of andere manieren om maar niet te voelen.
En ja, dat kun je een tijd volhouden. I did 🙂. Totdat het niet meer werkt. Totdat er een burn-out, verlies of relatiebreuk is en je denkt: nu moet het anders.
Zelfliefde vraagt om verbinding
Wat er nodig is? Leren voelen wat je voelt. Jezelf niet meer afwijzen, maar oefenen met zelfliefde. En dat gaat niet alleen om zacht zijn voor jezelf op een meditatiekussentje of een keertje naar de sauna. Het gaat om iets groters: ervaren dat je emoties er helemaal mogen zijn, in verbinding met een ander.
Want échte zelfliefde ontwikkel je niet in je eentje. Het gaat om bedding, steun, gezien en gedragen worden. Dat is de basis waarop je kunt leren vertrouwen – niet alleen op wat je allemaal kan, maar vooral op wie je bent. En dat jij, precies zo, goed genoeg bent.
Meer ontdekken?
De podcast aflevering ‘Van gemis naar vrijheid’ gaat dieper in op dit belang van emotionele bedding vinden. Maar voel je nu al dat er hier wel iets zit voor jou 
? Dan staat de thee klaar en ben je meer dan welkom voor een gratis sessie op mijn praktijk in Leiden. Ook geef ik regelmatig workshops en trainingen die gaan over het vinden van diepere verbinding en echte zelfliefde. Het actuele aanbod vind je hier.
Je bent van harte welkom om samen te ervaren hoe je meer steun, verbinding en zelfliefde vindt. Zonder dat je ook daar weer hard je best voor hoeft te doen.
Warme groet,
Selena
Anderen over mij…
“Ik weet nog dat je op mij direct een heel warme en betrouwbare indruk maakte, hetgeen voor mij, gezien mijn problematiek, wel extra fijn is (geweest). Ook al vond ik het mega spannend om te voelen en me kwetsbaar op te stellen, jij weet de juiste, veilige sfeer te creëren waardoor ik dat toch gedurfd heb.”
“Ik vind jou als therapeut heel authentiek. Je hebt een soort puurheid, alsof de persoon die je ontmoet precies de persoon is wie je ook bent. Wat ik bedoel is dat je absoluut geen masker op hebt. Dit is iets wat ik niet vaak tegen kom in mensen, dat maakt jou erg bijzonder.”
…en over hun ervaringen
“Voor dit traject dacht ik dat niets mij zal helpen, dat ik voor altijd een gevoel zou blijven hebben er niet bij te horen, of een gevoel zal blijven hebben van leegte en verdriet. Ik had niet door dat ik zoveel veiligheid bij mijzelf vandaan zal kunnen halen.”
“Al vrij snel na de sessies kon ik beter bij mijn lichaam blijven, beter signalen opvangen van mijn lichaam en kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal geen leegte voelde, maar heel veel andere gevoelens van ‘trauma’s’ die ik niet had verwerkt/waar ik mij niet bewust van was.
Nu ben ik een stabieler mens, ik weet wat mijn behoeftes zijn en ik word niet meer overspoelt met gevoelens waar ik van in paniek raak. Ik ben een stabieler en gelukkiger mens. Ik leef meer.”
“Wat me vooral opgevallen is de laatste tijd, is dat ik beter weet wat me dwarszit. Soms dacht ik te weten wat ik niet fijn vond, ook omdat mijn omgeving aangaf dat ik om een bepaalde reden emotioneel was. Tijdens dit traject heb ik gemerkt dat ik geraakt word (tranen in mijn ogen) zodra ik de kern te pakken heb en die blijkt nogal eens af te wijken van wat ik eerder dacht dat de oorzaak was. Dit maakt dat ik meer de tijd neem om te onderzoeken wat mij raakt, zodat ik daar vervolgens ook op een betere manier mee om kan gaan.”