Het kleine bosje met krullen voor mij stuitert van de trap af, en ik hou mijn hart vast. We hebben namelijk geen trapleuning meer. Al weken niet, want we zijn ‘in fases’ aan het verbouwen. Oftewel: tenenkrommend traag😏. Vroeger zou ik daar helemaal gek van zijn geworden. Nu oefen ik in bewust ouderschap en vooral in loslaten.
Toen controle nog mijn standaard was
Eerder had ik mijn man achter zijn vodden gezeten of zelf fanatiek de boormachine gepakt. De sfeer? Niet best. Ik liep dan moe en gefrustreerd rond, met ook nog het gevoel dat ik ‘alles zelf moet doen’. Want anders gebeurt het toch niet goed (lees: op mijn manier).
Herkenbaar 🙂?
Mijn hoofd zou heus wel goede argumenten hebben gehad over waarom die trapleuning er NU moet komen. Maar de werkelijkheid is soms weerbarstig. En dan kun je drie dingen doen: gefrustreerd raken, afhaken/opgeven of (en dit zou ik je willen aanraden 
) bij jezelf blijven en van daaruit communiceren. Want bewust ouderschap begint bij voelen wat er bij JOU gebeurd.
Wat er echt gebeurt: angst voelen en eerlijk zijn
In het voorbeeld van de trapleuning voel ik vooral angst. Ik hou mijn adem in en ben opgelucht als ze beneden is. Ik wens dat die leuning er komt. Kan ik het zelf doen? Ja. Wil ik dat? Eerlijk: nee. Schuren, boren, verven… pfff.
Conclusie: ik heb mijn man nodig. En dan komt de vraag: hoe communiceer ik dat zó dat hij het kan horen? En als het niet meteen gebeurt, hoe blijf ik relaxed? Dit is precies waar bewust ouderschap en loslaten samenkomen: ik neem verantwoordelijkheid voor mijn behoefte én mijn gevoel.
Ik zeg af en toe dat ik het fijn zou vinden als de leuning er komt. En dan oefen ik in loslaten.
Loslaten vraagt vertrouwen (en dat is oefenen)
Wat vraagt dat van mij? In essentie: vertrouwen en overgave. Overgave aan hoe het is, want ik ga dus geen moeite doen om het zelf te veranderen. Vertrouwen in mijn kind, dat ze wel voorzichtig doet. Vertrouwen in mijn man, dat hij het ooit wel gaat doen 🙂.
Maar bovenal: vertrouwen in mijzelf. Dat wat er ook gebeurd, het wel goed komt. Dat ik niet jammerlijk heb gefaald als moeder als ze toch een keer uitglijdt. Dat ik niet overal controle op heb – en dat ook niet hoeft. Dat ik ok ben, het goed genoeg doe en dat ik dit los mag laten 
. Dat is bewust ouderschap in de praktijk.
Wat het je oplevert
Tegenwoordig kan ik in zo’n situatie ontspannen blijven. We hebben er geen ruzie over gekregen en de meiden maken er een spelletje van (wie het hardst op de billen kan glijden). En als er toch iemand valt; dan is dat zo. Maar dat is dan geen persoonlijk falen van mij. Loslaten maakt het lichter. Zo brengt bewust ouderschap meer verbinding: met mezelf, met mijn partner, met mijn kinderen.
Wil jij ook meer loslaten?
Zou je ook wel meer willen kunnen loslaten? Bij jezelf kunnen blijven? En vertrouwen willen hebben? Daar kan ik je bij helpen – en dat doe ik graag . Op deze pagina lees je meer over mijn visie op bewust ouderschap en hoe ik je daarbij kan ondersteunen.
Of plan gerust een gratis sessie in, dan kijken we samen waar je in vastloopt en hoe je het anders zou willen. Je bent van harte welkom 
!
Warme groet,
Selena