Het kleine bosje met krullen voor mij stuitert van de trap af, en ik hou mijn hart vast. We hebben namelijk geen trapleuning meer. Al weken niet, want we zijn ‘in fases’ aan het verbouwen. Oftewel: tenenkrommend traag.
Daar was ik vroeger helemaal gek van geworden. Ik zou mijn man op zijn huid hebben gezeten of heel fanatiek zelf aan de slag zijn gegaan. De sfeer in huis zou er niet op vooruit zijn gegaan en ik zou moe en gefrustreerd rond hebben gelopen. Met het gevoel dat ik ook ‘alles zelf moet doen’ omdat het anders niet ‘goed’ (lees: op mijn manier) gebeurd. Herkenbaarย ?
Mijn hoofd zou goede argumenten hebben gehad over waarom die trapleuning er NU moet komen. Maar de werkelijkheid is soms weerbarstig. En dan kun je drie dingen doen: gefrustreerd raken, afhaken/opgeven of (en dit zou ik je willen aanraden ) bij jezelf blijven en van daaruit communiceren. Wat bedoel ik daarmee?
In het voorbeeld van de trapleuning: wat ik voel is angst. Ik vind het eng. En dus voel ik wat spanning, hou ik mijn adem in en ben ik opgelucht als ze beneden is. Ik heb de wens dat het anders is, dat die leuning daar komt. Stap 2: kan ik er zelf wat aan doen? Nou, misschien wel, maar daar heb ik als ik eerlijk ben echt geen zin in. Schuren, boren, verven…pfff
Conclusie: ik heb mijn man nodig. Maar nou komt ie: hoe communiceer ik dat? Zodat hij me ook KAN HOREN (en dus niet als een opdracht of verwijt)? En, als er niet gelijk gehoor wordt gegeven aan mijn wens, hoe blijf ik daar dan relaxed onder?
Door bij mezelf te blijven . Verantwoordelijkheid te nemen voor mijn behoeften EN mijn gevoel. Om bij het voorbeeld te blijven: dat ik angst voel, is van mij. Evenals de keus om dat te laten voortduren (want natuurlijk kan ik het ook zelf doen of er iemand voor betalen). Dus ik zeg af en toe dat ik het fijn zou vinden als de trapleuning er komt. En laat los.
Wat vraagt dat van mij? In essentie: vertrouwen en overgave. Overgave aan hoe het is, want ik ga dus geen moeite doen om het zelf te veranderen. Vertrouwen in mijn kind, dat ze wel voorzichtig doet. Vertrouwen in mijn man, dat hij het ooit wel gaat doen. Maar bovenal: vertrouwen in mijzelf. Dat wat er ook gebeurd, het wel goed komt. Dat ik niet jammerlijk heb gefaald als moeder als ze toch een keer uitglijdt. Dat ik niet overal controle op heb – en dat ook niet hoeft. Dat ik ok ben, het goed genoeg doe en dat ik dit los mag latenย .
Tegenwoordig kan ik in zo’n situatie ontspannen blijven. We hebben er geen ruzie over gekregen en de meiden maken er een spelletje van (wie het hardst op de billen kan glijden). En als er toch iemand valt; dan is dat zo. Maar dat is dan geen persoonlijk falen van mij.
Zou je ook wel meer willen kunnen loslaten? Bij jezelf kunnen blijven? En vertrouwen willen hebben? Daar kan ik je bij helpen – en dat doe ik graag . Maak gerust een afspraak voor een gratis intake, of doe mee aan de mini-retraite “Verbinden met jezelf” op zaterdag 19 maart van 11:00 tot 18:00. Een heerlijke dag die helemaal gericht is op het weer verbinden met je gevoel en ontdekken hoe je lichaam je daarbij constant de weg wijst. Je leest er alles over op deze pagina. En wil je meer weten of je aanmelden? Bel me gerust of stuur een mailtje naar selena@selenavanapeldoorn.nl. Je bent van harte welkom !