Ik knipper even een paar keer met mijn ogen. Want na een paar witte wijntjes bij 34 C kun je iets nog weleens verkeerd begrijpen. Maar nee, het staat er echt:
“Ik vind jou een fijne interviewster en je stelde mooie vragen. Toch kan ik geen akkoord geven op de podcast, omdat ik bij het naluisteren voel dat het resultaat voor mij niet is hoe ik mijn praktijk wil neerzetten”.
Ik haal een paar keer diep adem….wat niet helpt. Er ontglippen me een paar woorden waar de kinderen veel te dichtbij voor staan. Om vervolgens ook nog eens een nacht slecht te slapen.
En toen viel het kwartje . Wát een geweldig voorbeeld!
Om twee redenen. De eerste is dat het dus helemaal niks zegt ‘hoeveel je al gedaan hebt’ aan je persoonlijke ontwikkeling. Nog steeds kun je jezelf flink in de weg zitten door die ene destructieve gedachte te geloven:
NIET. GOED. GENOEG.
Want nu zal niemand van jullie weten wie zij is of wat ze te bieden heeft. En het mooie, oprechte gesprek dat we hadden zal nooit de wereld in gaan – wat een gemiste kans!
Maar ik snap het wel. Want eerlijk is eerlijk: zichtbaar (lees: kwetsbaar) worden is doodeng. Daar is dan de vrouw met de zweep, die zegt dat het altijd beter kan. Nee, moét.
Die innerlijke stem die je constant opjaagt om nog beter je best te doen. Voor je kinderen, je man, je vrienden en je collega’s……om het maar zo goed mogelijk te doen allemaal.
Vermoeiend. En frustrerend.
De tweede reden waarom dit zo’n goed voorbeeld is, gaat over wat mij na het lezen van dit berichtje gebeurde. Ik schoot namelijk flink in mijn hoofd. ‘Wat nu? Hoe los ik dit nou weer op?’ Mijn mooie planning werd in de war geschopt……stress!!!
Want ik had tenslotte wel beloofd dat er deze week een nieuwe podcast online zou komen (wist jij allang niet meer hè. Maar ik wel 
). En bovendien had ik al een dikke vier weken niks meer verstuurd. Dus. Aan de bak!
Resultaat: een verloren middag tussen niet-uitgepakte koffers, twee versies van deze blog die allebei ‘niet-goed-genoeg’ waren (ja, je mag lachen). Frustratie. Opbouwende spanning. Werden versie drie en vier niet beter van.
En toen floepte ik eruit. Mede doordat mijn man heel droog opmerkte “zo, is ze er weer?”. Maar vooral doordat ik gestopt ben met ‘doen’ en even ben gaan zitten. En toen kon voelen wat het eigenlijk met MIJ deed en dat ik MEZELF IETS ANDERS GUN. Namelijk: genieten van de laatste vakantieweek met de kinderen, rustig opstarten qua werk en niks haasten.
Dat is waarom ik dit met je wilde delen. Ten eerste to ‘walk the talk’ want ja, mij gebeurt het ook nog en nee, dat geef ik liever niet toe want dat staat niet professioneel. Ofzo. Maar het is wel echt en wie weet vind je er wat herkenning in.
Ten tweede wil ik je hiermee ook een voorbeeld geven van hoe je weer terug kunt komen bij jezelf, als je per ongeluk weer even gelooft dat die strenge stem gelijk heeft. Zodat jij je ook niet meer zo gek laat maken dat je strak staat van vermoeidheid en frustratie.
Je hoeft alleen maar te weten waar de angel zit – en hem eruit te halen. Is dat makkelijk? Nee. Lukt ook niet altijd. Maar die keren dat het wel lukt, zijn goud.
Lieve groet,
Selena
PS: Ik weet wel dat die strenge stem er waarschijnlijk een stokje voor gaat steken, maarrre…..nu alles weer begint: pak EERST voldoende tijd en rust voor jezelf. Gelijk in de 5de versnelling hoeft echt niet. En bovendien is -zoals ik net in Slovenië ontdekte- vooral bergopwaarts is de 1ste versnelling meestal een stuk effectiever .