Nieuwe podcast over Zelfliefde

Het is misschien wel het engste wat ik ooit heb gedaan. Enger nog dan op mijn 17de het huis uit gaan en boven een coffeeshop wonen waar altijd ruzie was. 

Of me als 25 jarige Westerse vrouw een weg moeten banen door een plein vol dronken Islamitische mannen, met alleen een grote backpack en een kleinere tas op mijn borst als bescherming.

Of op mijn 30ste naar Argentinie emigreren voor de liefde – en weer terugkomen naar helemaal niks toen het met de liefde toch niks werd.

En nog steeds voel ik niet de behoefte om het van de daken te schreeuwen, maar het is toch wel tijd voor een echte aankondiging. In plaats van tussen de regels door er iets over te melden. Dus daar gaat ie:

Ik heb een nieuwe podcast: “Lief zijn voor jezelf – in de praktijk”!

En wat daar zo eng aan is?

Nou, deze gaat over mij. Het is persoonlijk, kwestbaar en zeker niet perfect. 
En daar vind mijn eigen strenge innerlijke stem wat van. 

Die gaat gelijk los met commentaar als “zit niemand op te wachten“, “lekker professioneel” en “wat weet jij daar nou helemaal van?”. 

F**k de angst

Maar ik heb een missie. En die is: zoveel mogelijk mensen wat liever voor zichzelf te laten worden. Iedere keer weer als ik iemand zie zakken, de zachtheid over het gezicht zie trekken en de ontspanning eindelijk komt weet ik weer: hier doe ik het voor  ❤.

Dus f**k de angst dat die strenge stem gelijk heeft.

Ik ben er klaar voor om mijn eigen gestuntel de wereld in te gooien. In de hoop dat jij en iedereen die luistert dan niet zelf het wiel hoeft uit te vinden. Dat je herkenning vindt in wat je hoort en vooral: dat je er ook echt iets aan hebt.

Je luistert hem via mijn podcastpagina of op Spotify (waar je hem ook kunt volgen, zodat je geen aflevering mist).

Laat je me weten wat je ervan vindt?

En om de draak gelijk maar in de bek te kijken: feedback is welkom! Meen ik echt. Ook als je verbeterpunten ziet :).

Goed. Doe ik nu mijn luier weer uit om een kopje koffie te gaan drinken (en met weemoed terug te denken aan het interviewen van een ander voor “Van Hoofd naar Hart”).

Fijne dag!

Begeleiding voor meer verbinding met jezelf én anderen

Er rolt een traan over haar wang. Ongewenst, maar niet tegen te houden. “Waarom lukt het me nou niet?”, zegt ze. 

Ik vraag wat er niet lukt.

“Nou, het oplossen. Een plekje geven. Er laten zijn. Ik WIL dit gewoon niet meer!”. Er rollen nog meer tranen, terwijl haar spieren zich aanspannen om er tegen te vechten.

“Je bent echt heel verdrietig hè?”, zeg ik.

Haar ogen kijken me even verschrikt aan maar dan zakken haar schouders, ontspant haar gezicht en mogen de tranen even stromen. Met een zucht zegt ze bijna fluisterend….”ja, al heel lang….”

Samen zijn we even stil. En daarna komen ook de woorden voor wat haar dan zo verdrietig maakt – niet vanuit het hoofd, maar vanuit gevoel. 

Die (h)erkenning is de eerste stap naar echte heling. Naar ontdekken wat de onderliggende behoefte is en welk tekort daaraan vooraf is gegaan. Samen zullen we komende maanden aftasten wat voor haar manieren zijn om zichzelf te voeden. Haar veiligheid te vinden, niet in de buitenwereld maar in haar eigen lijf; want alleen daar kun je die vinden.

Maar eerst hebben we het gemis aan te kijken. Te doorvoelen. En te ervaren dat het in het Nu anders is. Dat ze gedragen wordt en er nu wel bedding is voor alles wat ze voelt. Want helen doe je wel zelf, maar niet alleen.

Sterker nog: soms kan dat ook helemaal niet omdat juist dat is waar de pijn over gaat….

Ben jij ook zo moe van het alleen doen?

Dan is dit je kans. Want alleen deze zomer geef ik 100 euro korting op een begeleidingstraject om meer in contact te komen met je gevoel. Liever te worden voor jezelf en te ontdekken wat je daarbij nodig hebt. 

En dat ligt dichterbij dan je nu denkt. In maar 7 sessies ben je er al. Op deze pagina lees je er alles over en ook hoe anderen het hebben ervaren. En dankzij de korting is je investering nu niet 950 maar 850 euro voor het hele traject (betalen in termijnen mag). LET OP: dat geldt alleen voor iedereen die zich voor 15 augustus aanmeldt! 

Interesse? Neem dan gelijk even contact met me op, want door de vakantieperiode zijn er niet heel veel plekjes meer vrij in mijn agenda en dit is natuurlijk wel een buitenkans :). Dus zorg dat je in ieder geval een afspraak hebt ingepland en die korting te pakken hebt; dat kan het traject prima later beginnen. 

Voor nu wens ik je in ieder geval een heerlijke zomer! Geniet, ontspan en wees maar extra lief voor jezelf….er hoeft als het goed is even niks :).

Warme groet,

Selena

 

Uit je hoofd, in je lijf: voelen kun je leren

Wat voel je dan nu?”

Terwijl ze haar hand op mijn been legde deed ik mijn best om te ontdekken wat ik dan eigenlijk precies voelde. Maar ik had geen idee. Behalve dan: weerstand.

Het was 2008 en ik zat vol in mijn burn out. Op aanraden van de huisarts was ik een aantal weken eerder begonnen aan cognitieve gedragstherapie, maar daar ook bijna direct weer mee gestopt. Want ik hoorde niks nieuws en de overmatige fascinatie met mijn kindertijd vond ik vooral irritant 😝 .

Wist ik veel dat het nog erger kon. Op de tafel bij een haptonoom ontdekte ik namelijk hele nieuwe lagen van ongemak. Ook shocking: de oordelen waar ik mezelf op betrapte. Zoals: ‘wat een slap gedoe’, ‘wanneer schiet het nou een keer op’ en ‘wat heeft dit voor zin?!’. 

Maar stiekem was dit wel precies wat ik nodig had. 

Uit je hoofd, in je lijf

Want al dat ongemak en die weerstand kwam omdat ik het nu anders probeerde te doen. Omdat ik werd uitgedaagd om niet in mijn hoofd te zitten maar op te merken wat er in mijn lichaam allemaal gebeurde. Om te voelen, dus eigenlijk.

En waarom is voelen dan zo belangrijk?

Nou, omdat we als mens meer zijn dan een wandelend hoofd. En omdat je lichaam niet kan liegen. Sterker nog: het geeft je de hele dag door geweldige feedback over hoe je in de wereld staat. Helaas zijn velen van ons het contact met hun lichaam behoorlijk kwijtgeraakt. Met als gevolg een druk en overbelast hoofd, niet-weten wat je wilt, twijfelen aan jezelf en overspannenheid of zelfs burn out.

Als je mijn blogs al wat langer leest dan weet je inmiddels wel dat het dus een goed idee is om het contact met je lichaam weer te gaan herstellen. Maar tussen dat weten en het ook daadwerkelijk doen; daar zit nog wel een verschil. Want altijd zijn er de bekende to do lijstjes, verwachtingen van anderen (of van jezelf 😏) en de algehele gejaagdheid van de maatschappij waarin we leven. Met heel veel prikkels en heel weinig ruimte voor vertraging en rust.

Dus hoe doe je dat dan, meer contact maken met je lichaam (en dus ook je gevoel)? Daar zijn veel manieren voor maar in deze blog wil ik er eentje met je delen die je altijd en overal kunt toepassen. Lekker concreet en ook nog gesteund door een app, zodat je er niet zelf aan hoeft te denken en het weer een nieuw item op je to-do lijstje wordt. 

Oefening in bewust ademen

Je ademhaling is echt een briljante tool om direct in contact te komen met wat je eigenlijk voelt. Want de manier waarop je ademhaalt in een bepaald moment geeft je waardevolle informatie over hoe je dat moment ervaart. En nou hebben vele van ons de neiging om daar iets in te willen sturen of veranderen. Als je bijvoorbeeld merkt dat je adem hoog zit en je hebt een keer gehoord of gelezen dat een ‘goede’ ademhaling in je buik begint dan kun je zomaar je best gaan zitten doen om meer in je buik te ademen.

Maar dat hoeft helemaal niet!

Bovendien is dat weer voer voor die stem in je hoofd die zegt dat je het niet goed doet, want je ademhaling zit ’te hoog’. En als het je dan niet helemaal lekker lukt om naar je buik te ademen, dan doe je DAT weer niet goed 🙄.

Ik wil je uitnodigen om de komende paar dagen gewoon eens op je ademhaling te letten ZONDER er iets aan te veranderen. Zet om de paar uur een timer op je telefoon (of installeer de Mindfulness Bell App, heel handig) en neem 1 minuut de tijd om bewust met je aandacht bij je ademhaling te zijn. Zonder er ook maar IETS in te sturen.

Daar doe je een paar dingen mee die heel belangrijk zijn:

1. je stopt met wat je aan het doen bent om bewust aandacht aan jezelf te geven
2. je komt uit je hoofd en in je lijf
2. je neemt waar hoe het om dit moment met je is

En kun je wel wat ondersteuning gebruiken om meer contact te maken met je gevoel? Dan ben je van harte welkom voor een gratis sessie, op de praktijk in Leiden of online. Ik beloof dat ik je géén irritante vragen zal stellen :). Want voelen, dat is vooral ervaren. En dat is wat we dan gaan doen. Samen.

Hartelijke groet,

Selena

Je hoeft het niet alleen te doen: zelfliefde kan niet zonder eerst diepe verbinding te ervaren

popcorn eten in je eentje in de bioscoop

Ik zat alleen in de bioscoop, met mijn zakje popcorn en ik zat mijn tranen weg te slikken.

Het was kerstavond 2008 en ik had – heel stoer – besloten dat ik prima in mijn eentje naar de film kon gaan. Ik was al een tijdje single, al mijn vrienden waren naar familie en mijn ouders doen niet aan kerst (want: “religie is voor domme mensen die gewoon bang zijn om dood te gaan” 🙈).

Dus ik dacht: prima, dan ga ik gewoon zelf iets leuks doen. Moet kunnen. Ik kleedde me leuk aan, keek nog even in de spiegel en toog vol goede moed naar de kleine bioscoop bij mij om de hoek.

Een uur later zat ik daar, in mijn eentje in een slecht verlichte zaal, omringd door kroelende stelletjes. Heel hard mijn best doend om niet te voelen hoe eenzaam ik was.

“Ik doe het wel zelf”

Goed, bij nader inzien was het misschien niet zo handig om de film Alles is liefde uit te kiezen… maar dat terzijde 😏.

Mijn punt is dat ik me toen (en vaak in mijn leven) groter maakte dan ik me van binnen voelde. Ik sprak mezelf streng toe, in plaats van ruimte te geven aan mijn verlangens. Een behoefte uiten of iets nodig hebben van een ander? Dat was not done.

Ik deed het wel zelf.

En eerlijk is eerlijk: die houding heeft me veel gebracht. Zelfstandigheid, mentale kracht en doelgerichtheid worden beloond. Regelen is zeg maar mijn superpower 💪.

Maar.

Als gevoel er niet mag zijn

Ondertussen voelde ik me diep van binnen eenzaam. Ook al had ik mensen om me heen, het leek alsof ik er alleen voor stond. Steeds mezelf uit het moeras trekken kostte bakken met energie. Uiteindelijk raakte ik in een burn-out.

Wat ik miste? Verbinding. Niet een leuke man (die kwam later pas 😉), maar emotionele bedding. Mijn ouders waren er fysiek, en ik had materieel niks tekort. Maar wat ze niet konden, was mij laten voelen dat alles in mij welkom was. Dat al mijn emoties oké waren. Vooral boosheid of verdriet werden vaak niet gezien of afgewezen. En dat deed pijn.

Als kind leer je dan één ding: weggaan bij je gevoel. Je onderdrukt je boosheid en verdriet om de verbinding met je ouders te behouden. Dat is letterlijk van levensbelang. Maar als volwassene werkt dit niet meer. Dan verlies je de verbinding met jezelf. Jezelf afsluiten van gevoelens leidt vaak tot patronen: hard werken, controle houden, eindeloos scrollen of andere manieren om maar niet te voelen.

En ja, dat kun je een tijd volhouden. I did 🙂. Totdat het niet meer werkt. Totdat er een burn-out, verlies of relatiebreuk is en je denkt: nu moet het anders.

Zelfliefde vraagt om verbinding

Wat er nodig is? Leren voelen wat je voelt. Jezelf niet meer afwijzen, maar oefenen met zelfliefde. En dat gaat niet alleen om zacht zijn voor jezelf op een meditatiekussentje of een keertje naar de sauna. Het gaat om iets groters: ervaren dat je emoties er helemaal mogen zijn, in verbinding met een ander.

Want échte zelfliefde ontwikkel je niet in je eentje. Het gaat om bedding, steun, gezien en gedragen worden. Dat is de basis waarop je kunt leren vertrouwen – niet alleen op wat je allemaal kan, maar vooral op wie je bent. En dat jij, precies zo, goed genoeg bent.

Meer ontdekken?

De podcast aflevering ‘Van gemis naar vrijheid’ gaat dieper in op dit belang van emotionele bedding vinden. Maar voel je nu al dat er hier wel iets zit voor jou 🙂? Dan staat de thee klaar en ben je meer dan welkom voor een gratis sessie op mijn praktijk in Leiden. Ook geef ik regelmatig workshops en trainingen die gaan over het vinden van diepere verbinding en echte zelfliefde. Het actuele aanbod vind je hier.  

Je bent van harte welkom om samen te ervaren hoe je meer steun, verbinding en zelfliefde vindt. Zonder dat je ook daar weer hard je best voor hoeft te doen.

Warme groet,

Selena

Anderen over mij…

Ik weet nog dat je op mij direct een heel warme en betrouwbare indruk maakte, hetgeen voor mij, gezien mijn problematiek, wel extra fijn is (geweest). Ook al vond ik het mega spannend om te voelen en me kwetsbaar op te stellen, jij weet de juiste, veilige sfeer te creëren waardoor ik dat toch gedurfd heb.

Ik vind jou als therapeut heel authentiek. Je hebt een soort puurheid, alsof de persoon die je ontmoet precies de persoon is wie je ook bent. Wat ik bedoel is dat je absoluut geen masker op hebt. Dit is iets wat ik niet vaak tegen kom in mensen, dat maakt jou erg bijzonder.”

…en over hun ervaringen

“Voor dit traject dacht ik dat niets mij zal helpen, dat ik voor altijd een gevoel zou blijven hebben er niet bij te horen, of een gevoel zal blijven hebben van leegte en verdriet. Ik had niet door dat ik zoveel veiligheid bij mijzelf vandaan zal kunnen halen.”

Al vrij snel na de sessies kon ik beter bij mijn lichaam blijven, beter signalen opvangen van mijn lichaam en kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal geen leegte voelde, maar heel veel andere gevoelens van ‘trauma’s’ die ik niet had verwerkt/waar ik mij niet bewust van was.
Nu ben ik een stabieler mens, ik weet wat mijn behoeftes zijn en ik word niet meer overspoelt met gevoelens waar ik van in paniek raak. Ik ben een stabieler en gelukkiger mens. Ik leef meer.”

“Wat me vooral opgevallen is de laatste tijd, is dat ik beter weet wat me dwarszit. Soms dacht ik te weten wat ik niet fijn vond, ook omdat mijn omgeving aangaf dat ik om een bepaalde reden emotioneel was. Tijdens dit traject heb ik gemerkt dat ik geraakt word (tranen in mijn ogen) zodra ik de kern te pakken heb en die blijkt nogal eens af te wijken van wat ik eerder dacht dat de oorzaak was. Dit maakt dat ik meer de tijd neem om te onderzoeken wat mij raakt, zodat ik daar vervolgens ook op een betere manier mee om kan gaan.”

Bewust ouderschap: loslaten in het dagelijks leven

Het kleine bosje met krullen voor mij stuitert van de trap af, en ik hou mijn hart vast. We hebben namelijk geen trapleuning meer. Al weken niet, want we zijn ‘in fases’ aan het verbouwen. Oftewel: tenenkrommend traag😏. Vroeger zou ik daar helemaal gek van zijn geworden.  Nu oefen ik in bewust ouderschap en vooral in loslaten.

Toen controle nog mijn standaard was

Eerder had ik mijn man achter zijn vodden gezeten of zelf fanatiek de boormachine gepakt. De sfeer? Niet best. Ik liep dan moe en gefrustreerd rond, met ook nog het gevoel dat ik ‘alles zelf moet doen’. Want anders gebeurt het toch niet goed (lees: op mijn manier).

Herkenbaar 🙂?

Mijn hoofd zou heus wel goede argumenten hebben gehad over waarom die trapleuning er NU moet komen. Maar de werkelijkheid is soms weerbarstig. En dan kun je drie dingen doen: gefrustreerd raken, afhaken/opgeven of (en dit zou ik je willen aanraden 🙂) bij jezelf blijven en van daaruit communiceren. Want bewust ouderschap begint bij voelen wat er bij JOU gebeurd. 

Wat er echt gebeurt: angst voelen en eerlijk zijn

In het voorbeeld van de trapleuning voel ik vooral angst. Ik hou mijn adem in en ben opgelucht als ze beneden is. Ik wens dat die leuning er komt. Kan ik het zelf doen? Ja. Wil ik dat? Eerlijk: nee. Schuren, boren, verven… pfff.

Conclusie: ik heb mijn man nodig. En dan komt de vraag: hoe communiceer ik dat zó dat hij het kan horen? En als het niet meteen gebeurt, hoe blijf ik relaxed? Dit is precies waar bewust ouderschap en loslaten samenkomen: ik neem verantwoordelijkheid voor mijn behoefte én mijn gevoel.

Ik zeg af en toe dat ik het fijn zou vinden als de leuning er komt. En dan oefen ik in loslaten.

Loslaten vraagt vertrouwen (en dat is oefenen)

Wat vraagt dat van mij? In essentie: vertrouwen en overgave. Overgave aan hoe het is, want ik ga dus geen moeite doen om het zelf te veranderen. Vertrouwen in mijn kind, dat ze wel voorzichtig doet. Vertrouwen in mijn man, dat hij het ooit wel gaat doen 🙂.

Maar bovenal: vertrouwen in mijzelf. Dat wat er ook gebeurd, het wel goed komt. Dat ik niet jammerlijk heb gefaald als moeder als ze toch een keer uitglijdt. Dat ik niet overal controle op heb – en dat ook niet hoeft. Dat ik ok ben, het goed genoeg doe en dat ik dit los mag laten ❤ . Dat is bewust ouderschap in de praktijk.

Wat het je oplevert

Tegenwoordig kan ik in zo’n situatie ontspannen blijven. We hebben er geen ruzie over gekregen en de meiden maken er een spelletje van (wie het hardst op de billen kan glijden). En als er toch iemand valt; dan is dat zo. Maar dat is dan geen persoonlijk falen van mij. Loslaten maakt het lichter. Zo brengt bewust ouderschap meer verbinding: met mezelf, met mijn partner, met mijn kinderen.

Wil jij ook meer loslaten?

Zou je ook wel meer willen kunnen loslaten? Bij jezelf kunnen blijven? En vertrouwen willen hebben? Daar kan ik je bij helpen – en dat doe ik graag 🙂. Op deze pagina lees je meer over mijn visie op bewust ouderschap en hoe ik je daarbij kan ondersteunen.

Of plan gerust een gratis sessie in, dan kijken we samen waar je in vastloopt en hoe je het anders zou willen. Je bent van harte welkom 🙏🌺!

Warme groet,

Selena

Wat je als sterke vrouw nodig hebt om te kunnen verzachten

“Vrouwen zijn lastige wezens.”

Ik zie het mijn vader nog zo zeggen, hoofdschuddend terwijl hij weer achter de krant duikt en zich richt op iets wat zich wél rationeel laat benaderen. Mijn moeder rende in een emotionele bui de trap op en ik stond midden in de woonkamer: zes jaar, geschrokken en alleen met mijn gevoel.

Daar ontstond mijn masker: sterk, onafhankelijk, rationeel vaardig. Niet omdat ik dat als kind zo wilde, maar omdat ik niet kreeg wat ik het meest nodig had: bedding. Iemand die míj zag, veilige armen, echte verbinding.

Niet dat mijn ouders dat niet wilden; ze hadden er gewoon geen bewustzijn op. Wat dan weer met hun eigen achtergrond te maken heeft (want dit soort dingen worden vaak van generatie op generatie doorgegeven). Mijn verhaal gaat dan ook NIET over schuld, maar wel over gemis. En –vooral- over de weg naar heelheid en weer vertrouwen krijgen. In jezelf en anderen.

 

De mannelijke energie als overlevingsstrategie

Om me staande te houden besloot ik (onbewust) net als mijn vader te worden: slim, verstandig, gevoelens onder controle. Geen poppen, wel bomen klimmen. Als tiener en jong volwassene liep ik met een grote boog om de hockeymeisjes heen, om aan te sluiten bij de Nirvana fans.  En als werkende vrouw voelde ik me prettig tussen de mannen op kantoor en had ik niks met het geroddel bij de koffieautomaat. 

Ondertussen liepen relaties stuk en belandde ik in een burn out. En toen, op een grijze novemberdag zo’n 13 jaar geleden, viel het kwartje. Ik stond in mijn eerste familie opstelling en ik kreeg de uitnodiging om te buigen voor mijn moeder. En ik kón het niet. Mijn lichaam weigerde dienst, hoe hard mijn hoofd ook riep “dóe nou gewoon, dat is toch de opdracht!” en “stel je niet zo aan!“.

Dat was het begin van een lange, lange weg om thuis te komen bij mijn eigen sekse. Om me veilig (genoeg) te voelen bij vrouwen en daar rust en verbinding te vinden. En eerlijk gezegd is dat soms nog steeds wel een zoektocht. Maar ik heb in de afgelopen jaren wél ontdekt hoe het is om werkelijk te kunnen leunen. Wat ervoor nodig is om te kunnen loslaten. En om echt vertrouwen te hebben in jezelf; niet in wat je allemaal kunt, maar in wie je BENT. 

Verbinding verzacht

Verbinding is het anker waaronder spanning smelt. In de bedding van andere vrouwen  -gezien en gedragen- wordt voelen weer veilig. Dáár groeit zelfcompassie. Dáár kan je lichaam uit de overdrive en wordt zachtheid mogelijk. Verzachten betekent niet dat je minder sterk bent; het betekent dat je kracht niet langer ten koste gaat van jou.

Loslaten is kiezen voor rust (niet voor opgeven)

Loslaten is geen passiviteit; het is een bewuste keuze om controle te laten zakken waar die je uitput. Loslaten is je aandacht terughalen naar je lichaam, je grenzen en je behoefte aan verbinding. Het is durven ontvangen, hulp toelaten en jezelf toestemming geven om niet alles alleen te dragen.

Vertrouwen groeit in kleine stappen

Vertrouwen bouw je op door nieuwe, veilige ervaringen: iemand die blijft wanneer jij voelt. Iemand die luistert zonder te fixen. Elke keer dat je daarin kunt landen, groeit het vertrouwen in jezelf en in de ander. Zo ontstaat de ruimte om écht te verzachten. Je beweegt langzaam van hoofd naar hart, van controle naar meer moeiteloosheid.

Wil je ervaren hoe dit voor jou werkt?

Leven vanuit die diepe rust en ontspanning, dat gun ik echt iedereen. Dus ben jij ook zo’n sterke vrouw, alles op wilskracht doet? Terwijl je diep van binnen voelt dat je er eigenlijk alleen voor staat? I hear you. 

En.. ik weet precies wat er nodig is om nu eindelijk WEL een echte verandering te bewerkstelligen. Want als je jezelf in dit beeld herkent, heb je hoogstwaarschijnlijk ook al heel wat gedaan aan persoonlijke ontwikkeling. En dat je dan ‘nog steeds’ niet helemaal gelukkig bent, ligt niet aan jou: er is iets anders nodig. Iets diepers, wezenlijkers, dat je niet voor jezelf kunt doen. 

Wil je weten wat dat is? Maak dan nu een afspraak voor een gratis sessie, dan laat ik het je ervaren. Zodat je niet alleen cognitief maar ook gevoelsmatig heel helder hebt wat er nog ontbreekt – en wat dat nodig heeft. Het goede nieuws is dat je daar vervolgens echt geen jaren over hoeft te doen, als je maar weet waar de angel zit. 

Nieuwsgierig? Via deze link kun je je gratis sessie direct in mijn agenda inplannen. Je bent meer dan welkom!

Warme groet,

Selena

PS – Podcast “Van Hoofd naar Hart”

In een  inspirerende aflevering van mijn podcast spreek ik met systemisch coach William Wilson over o.a. je thuis voelen bij je eigen sekse, burn-outoorzaken, sexual grounding en wat vrouwen met veel mannelijke energie nodig hebben om beter te kunnen loslaten en zich te verbinden. Luister via deze link en deel ‘m gerust.

PPS – Workshops en trainingen voor vrouwen

Krijg jij – net als ik ooit – de bibbers van het woord vrouwengroep? Snap ik. Toch gebeurt er iets essentieels wanneer je samenkomt met andere vrouwen: herkenning, verbinding, praktische oefeningen in loslaten en meer vertrouwen. Zonder zweverigheid of kleverigheid; nuchter, warm en veilig.

Laagdrempelig ervaren hoe ik dat vormgeef en of het bij jou past? Bekijk het actuele aanbod op mijn pagina workshops en trainingen voor vrouwen: selenavanapeldoorn.nl/workshops-trainingen. Ik ontmoet je graag!

Diepe ontspanning: van altijd moe naar een natuurlijk ritme

Er is geen ontkomen aan: er gaat weer van alles rond. Zo heb ik vorige week vier nachten achter elkaar doorgebracht met overgevende kinderen, ontelbare zakdoeken en diverse blauwe plekken veroorzaakt door slapende armen en benen. En daarna ging ik -natuurlijk- zelf onderuit. 

Oh joy 😒.

Maar het deed me wel iets beseffen. En voordat ik je vertel wat dat is, eerst even een korte bespiegeling op ons moderne leven en hoe dat diepe ontspanning in de weg staat.

Altijd moe: de prijs van prikkels en prestatiedrang

Want misschien herken je wel dat gevoel van constant ‘aan’ staan. En dat zit hem niet alleen in de bekende to-do lijstjes die nooit af komen; het komt ook door alle prikkels waar we tegenwoordig aan zijn blootgesteld.

Ik hoorde laatst in een podcast dat de hoeveel prikkels die we nu op 1 dag te verwerken krijgen, hetzelfde is als wat iemand die in de Middeleeuwen leefde op zijn hele léven te verwerken kreeg. Even daargelaten of dat wellicht een beetje overdreven is; het is in ieder geval VEEL.

En dat doet dus iets met je. Kan niet anders.

Hoe to-do lijstje leiden tot structurele vermoeidheid

Als je tempo hoog blijft, ga je in je hoofd wonen. Dat is namelijk een begrijpelijke (en effectieve) manier om alles nog een beetje te kunnen managen. Want als je werkelijk zou vóelen hoe het voor je is (wat al die prikkels en to-do lijstjes met je doen)…..dan zou het nog weleens moeilijk kunnen worden om op de oude voet te blijven functioneren.

Dat weet je onderbewuste ook wel. En dus blijven we gewoon maar doorgaan, omdat het nu eenmaal ‘moet’. Van onszelf, of omdat anderen dat verwachten. Met als effect een bijna constant gevoel van vermoeidheid. Tegenwoordig is het bijna raar om níet moe te zijn, want dan heb je vast te weinig gedaan. Het is een soort culturele norm om dingen gedaan te krijgen, ‘nuttig’ bezig te zijn en bovendien krijgen we zelf ook op een bepaalde manier voldoening uit vinkjes te kunnen aftikken op die to-do lijst.

Maar ten koste van wat eigenlijk?

Als je moe bent, is het tijd om te luisteren naar je lijf

In de eerste plaats onze gezondheid. Ik vertel je waarschijnlijk niets nieuws als ik zeg dat voldoende rust en ontspanning belangrijk is voor (onder andere) je immuunsysteem. Dat weten we allemaal wel, maar ja: hoe dan?

Als moeder van twee jonge kinderen, een eigen praktijk en een verbouwing die nog steeds niet af is moet ik bekennen dat het mij de afgelopen maanden ook onvoldoende is gelukt om rust in te bouwen.

Gelukkig is daar dan nog dat lijf dat vanzelf gaat protesteren als het echt te gortig wordt. En die vier slapeloze nachten waren de genadeklap, waarna ik gedwongen was om dagen achter elkaar letterlijk plat te liggen.

Dat is dus eigenlijk wel te laat. Want niet alleen zit ik er niet op te wachten om ziek te worden: als ik heel eerlijk ben heeft de drukte van afgelopen weken er ook voor gezorgd dat ik minder heb kunnen genieten van alles. Tuurlijk, bij momenten wel, maar mijn dagen zijn toch vooral voorbij gevlogen in een waas van activiteit. En ja, ik heb veel gedaan gekregen.

Maar als mijn dochter kwam vragen of ik samen wilde spelen, was mijn antwoord vaker ‘nu even niet’ dan ‘ja’. Een afspraak met een vriendin in plannen moest een maand van tevoren – en werd dan ook vaak afgezegd omdat er iets tussen kwam. En mijn man die heb ik wel gezien  maar echt samen iets leuks doen: mwah.

En werk? Daar krijg ik altijd energie van, omdat het echt voelt als mijn raison d’être. Als ik iemand begeleid dan ben ik er helemaal en ik geniet er altijd van. Maar ik weet ook: ik had nog veel meer gekund. Er zijn zoveel gave dingen die ik nog zou willen beginnen, maar waar ik niet toe kom…..gewoon vanwege een gebrek aan energie. Omdat ik te lang, te veel tegelijk heb willen doen. De bekende ballen in de lucht hoog houden – zonder ECHT te voelen wat mijn lichaam me aangaf.

Ja, dat gebeurd mij dus ook nog.

Diepe ontspanning met het ritme van de natuur

En dat brengt me bij het inzicht wat ik met je wilde delen. Eigenlijk is het meer iets wat ik me herinnerde, van zo’n 20 jaar geleden toen ik als studente culturele antropologie bij de Mapuche indianen in Chili mijn afstudeeronderzoek aan het doen was. En dat is: als mens hangt onze gezondheid af van onze relatie met de natuur – in de breedste zin van het woord.

De Mapuche zien ziekte en gezondheid als een rechtstreekse functie van onze relatie met onze omgeving – het ecosysteem waarin we leven maar waar we ook zelf deel van uitmaken. Is die relatie in balans dan zijn we gezond. Is er ergens in het systeem een disbalans, dan uit zich dat als ziekte (mentaal, emotioneel of spiritueel). Zij kijken niet alleen naar wat er ‘mis’ is met het lichaam maar ook naar waar iemand woont, hoe de sociale relaties zijn, voeding en –hier komt ie- het evenwicht tussen activiteit en rust.

Bovendien zien ze de mens niet als losstaand van de natuur, maar als onderdeel daarvan. En hierin zit een belangrijke les. Want als we wat meer mee zouden gaan met het ritme van de natuur, en daarmee dus ook ons eigen natuurlijke ritme, dan zou dat al een heleboel ellende voorkomen.

Maar hoe doe je dat dan, in het hectische moderne leven?

Samen stilstaan bij de overgang van seizoenen: een jaar in verbinding

Daar heb ik iets voor bedacht 🙂: “Een jaar in verbinding” is een reeks van vier seizoensworkshops waarin je in een kleine groep stilstaat bij de energie van het nieuwe seizoen. We werken warm en nuchter met toegankelijke rituelen, meditatie en beweging, op een plek in de natuur of bij Home Mindfulness in Leiden. Je kunt per keer aansluiten (data: 21 sept, 16 dec, 22 mrt, 21 jun).

De wintereditie is op 16 december in de avond (19:00–21:30). Voel je welkom om laagdrempelig mee te doen en te ervaren hoe verbinding met jezelf, elkaar en de natuur voor diepe ontspanning zorgt. Op deze avond keren we samen naar binnen, is er ruimte voor stilte en ontdek je hoe de winter je helpt om dichter bij jezelf te komen.  En omdat we dat samen doen, is de intentie die je gaat zetten richting de lente des te krachtiger. 

Voel je welkom! Meedoen? Meld je op deze pagina even aan, dan stuur ik je alle info. 

Warme groet,

Selena

Nooit goed genoeg

Ik knipper even een paar keer met mijn ogen. Want na een paar witte wijntjes bij 34 C kun je iets nog weleens verkeerd begrijpen. Maar nee, het staat er echt:
 
“Ik vind jou een fijne interviewster en je stelde mooie vragen. Toch kan ik geen akkoord geven op de podcast, omdat ik bij het naluisteren voel dat het resultaat voor mij niet is hoe ik mijn praktijk wil neerzetten”.
 
Ik haal een paar keer diep adem….wat niet helpt. Er ontglippen me een paar woorden waar de kinderen veel te dichtbij voor staan. Om vervolgens ook nog eens een nacht slecht te slapen.
 
En toen viel het kwartje . Wát een geweldig voorbeeld!
 
Om twee redenen. De eerste is dat het dus helemaal niks zegt ‘hoeveel je al gedaan hebt’ aan je persoonlijke ontwikkeling. Nog steeds kun je jezelf flink in de weg zitten door die ene destructieve gedachte te geloven:
 
NIET. GOED. GENOEG.
 
Want nu zal niemand van jullie weten wie zij is of wat ze te bieden heeft. En het mooie, oprechte gesprek dat we hadden zal nooit de wereld in gaan – wat een gemiste kans!
 
Maar ik snap het wel. Want eerlijk is eerlijk: zichtbaar (lees: kwetsbaar) worden is doodeng. Daar is dan de vrouw met de zweep, die zegt dat het altijd beter kan. Nee, moét.
 
Die innerlijke stem die je constant opjaagt om nog beter je best te doen. Voor je kinderen, je man, je vrienden en je collega’s……om het maar zo goed mogelijk te doen allemaal.
 
Vermoeiend. En frustrerend.
 
De tweede reden waarom dit zo’n goed voorbeeld is, gaat over wat mij na het lezen van dit berichtje gebeurde. Ik schoot namelijk flink in mijn hoofd. ‘Wat nu? Hoe los ik dit nou weer op?’ Mijn mooie planning werd in de war geschopt……stress!!!
 
Want ik had tenslotte wel beloofd dat er deze week een nieuwe podcast online zou komen (wist jij allang niet meer hè. Maar ik wel 😏). En bovendien had ik al een dikke vier weken niks meer verstuurd. Dus. Aan de bak!
 
Resultaat: een verloren middag tussen niet-uitgepakte koffers, twee versies van deze blog die allebei ‘niet-goed-genoeg’ waren (ja, je mag lachen). Frustratie. Opbouwende spanning. Werden versie drie en vier niet beter van.

En toen floepte ik eruit. Mede doordat mijn man heel droog opmerkte “zo, is ze er weer?”. Maar vooral doordat ik gestopt ben met ‘doen’ en even ben gaan zitten. En toen kon voelen wat het eigenlijk met MIJ deed en dat ik MEZELF IETS ANDERS GUN. Namelijk: genieten van de laatste vakantieweek met de kinderen, rustig opstarten qua werk en niks haasten.
 
Dat is waarom ik dit met je wilde delen. Ten eerste to ‘walk the talk’ want ja, mij gebeurt het ook nog en nee, dat geef ik liever niet toe want dat staat niet professioneel. Ofzo. Maar het is wel echt en wie weet vind je er wat herkenning in.
 
Ten tweede wil ik je hiermee ook een voorbeeld geven van hoe je weer terug kunt komen bij jezelf, als je per ongeluk weer even gelooft dat die strenge stem gelijk heeft. Zodat jij je ook niet meer zo gek laat maken dat je strak staat van vermoeidheid en frustratie.
 
Je hoeft alleen maar te weten waar de angel zit – en hem eruit te halen. Is dat makkelijk? Nee. Lukt ook niet altijd. Maar die keren dat het wel lukt, zijn goud.
 
Lieve groet,
 
Selena
 
 
PS: Ik weet wel dat die strenge stem er waarschijnlijk een stokje voor gaat steken, maarrre…..nu alles weer begint: pak EERST voldoende tijd en rust voor jezelf. Gelijk in de 5de versnelling hoeft echt niet. En bovendien is -zoals ik net in Slovenië ontdekte-  vooral bergopwaarts is de 1ste versnelling meestal een stuk effectiever 😏.
 

Dit had ik beter niet kunnen doen

Naar adem snakkend en met één hand aan een touw boven mijn hoofd, kijk ik naar beneden. Tussen het gevlochten touw en het bladerdek door zie ik ergens ver onder me de grond. Nog een paar stappen naar het plateau, waar mijn oudste dochter al ongeduldig staat te wachten.

Met een laatste krachtsinspanning til ik de jongste omhoog, die bij de aanblik van de lange glijbaan gelijk roept “nee mama, dat wil ik niehiehieeeeeeeet!”. Wist ik wel. Maar ja, ze móest en zou mee.

Dus ik weer vier touwtunnels naar beneden, deze keer met een paar beentjes om mijn middel geklemd en een paar handen om mijn keel (“lieverd, hou mama eens bij de schouders vast, zo kan ik niet ademen”).

Eenmaal veilig op de grond is daar een hele boze, huilende 6 jarige. Want ik had beloofd dat ik met haar mee zou gaan van de glijbaan. En dit is niet de eerste teleurstelling die ze die dag te verwerken had. In tegenstelling tot 35 jaar geleden (toen ik in de Apenheul was en waarvan ze foto’s had gezien), zaten de doodskopaapjes nu namelijk achter tralies-  in plaats van op haar hoofd.

Bovendien hadden we een half uur gelopen om op de bewuste speeltuin te komen, mocht ze geen ijsje als lunch en hadden mijn ouders (die mee waren) net gezegd dat ze eerder naar huis gingen omdat ze moe waren.

Ik snapte het dus wel, dat ze helemaal los ging. Flink stampvoetend en met de tranen over de wangen rollende gilde ze “maar mama, je had het belóófd!!!”.

Bijna ging ik het uitleggen. Dat ik haar zusje niet alleen naar beneden kon laten klimmen, dat ik echt te groot was voor die krappe buis en dat ik wel snapte dat ze teleurgesteld was maar dat er toch ook andere leuke dingen waren die we konden doen?

Zou jij dat ook doen? Ja toch?

Want zo gaat dat. Vooral als er gevoelens zijn die we als minder prettig ervaren. Met de beste bedoelingen gaan we dan -onbewust-  totaal over de beleving van onze kinderen heen. Vertellen we ze dat ze niet teleurgesteld/boos/verdrietig/bang hoeven te zijn, want….. En dat is hoe ze leren hun gevoel te onderdrukken. Binnen te houden. Of zichzelf er de schuld van te geven.

Precies zoals dat ook met ons zelf is gebeurd. Want wie had er ouders die echt ruimte konden geven aan frustratie? Die aanwezig konden zijn bij alle emoties die je had, zonder op te willen lossen of weg te wuiven? Dat bedoel ik. En dat ligt er niet aan dat je ouders niet van je zouden houden of het ‘fout’ hebben gedaan. Ze wisten gewoon niet beter.

Maar ondertussen stond jij er wel alleen voor met al die intense gevoelens. Dus wat er dan gebeurd is dat je leert om vooral in je hoofd te gaan leven. En met dat hoofd gaat proberen om je emoties te managen. Wat niet alleen heel vermoeiend en verwarrend is, maar ook uiteindelijk niet werkt. En dat laat je lichaam je dan vanzelf wel een keer weten, met allerlei pijntjes en – als je maar lang genoeg doorgaat – een burn out.

Herkenbaar?

Wat nodig is, is dus dat je leert hoe je wérkelijk bij alles wat je voelt aanwezig kunt zijn. Daar ruimte aan kunt bieden, zonder erin weg te zinken. Want alleen zo krijg je toegang tot wat dat lijf je allemaal te vertellen heeft – en kun je meer gaan leven vanuit ontspanning en vertrouwen, in plaats van constant hard je best doen. Pijn, ongemak en teleurstelling horen nou eenmaal bij het leven en echte vrijheid ligt in het leren surfen op de golven van AL je emoties.

En kun je allemaal wel weten, maar zie daar nog maar eens aan te denken in the heat of the moment. Toevallig lukte me dat die middag op de Apenheul. Ik keek naar mijn intens boze en verdrietige dochter, slikte alle uitleg in en zei: “Zo, wat ben jíj boos zeg.”

“Jahahaaaaaa…….”, zei ze met hangende schoudertjes en trillende onderlip. In mijn hoofd was ergens een stem die riep dat het mijn schuld was. En achter me hoorde ik mijn moeder tegen mijn vader (die er niks van snapte, al dat gedoe) zeggen “ja, ze had het beloofd….”.

Maar dat was achtergrondruis. Ik trok haar op mijn schoot en zei: “Het is ook stom. En je moest ook al zo ver lopen. En je kon geen aapjes aanraken.” Haar lichaam begon nog meer te schokken en met diepe snikken vertelde ze hoe dat voor haar was. En ik hield mijn mond.

Vervolgens sprong ze van schoot en liep met nieuwe energie richting het volgende apenverblijf.

Et voilá. Zo simpel kan het zijn. Wat heel makkelijk had kunnen ontaarden in zwaar drama, gevoelens van schuld (van mij) en eenzaamheid (van haar) was een moment van verbinding geworden. En daarna kon ze weer vrolijk verder. Want emoties willen niet opgelost, uitgelegd of onder het tapijt geschoven worden. Ze willen gezien worden. Gevoeld worden. Ruimte krijgen.

Maar hoe doe je dat dan? Tja, je kunt dat pas voor je kinderen doen als je het eerst en vooral voor jezelf kunt. Als die innerlijke zweep er niet meer overheen gaat zodra je iets ‘fout’ doet, maar dat ook die achtergrondruis wordt. Als je in staat bent om jezelf te zien, mildheid te voelen en niet meer zo triggert op wat anderen vinden.

En dan nog lukt het lang niet altijd. Want een paar uur later stapten we in de auto voor de rit van 1,5 uur naar huis, en toen we de snelweg opreden bleek dat de dvd schermpjes kapot waren……Chaos en gegil op de achterbank- gevolgd door geschreeuw van mij. Ik had het niet meer in me. Niks geen verbinding en begrip maar gewoon-doen-wat-ik-zeg. NU.

Tja. Niks menselijks is mij vreemd. Maar ik straf mezelf daar niet meer voor af. Wel is het een teken dat ik dus echt toe ben aan vakantie. En die neem ik dan ook. We gaan 4 weken kamperen in de bergen van Slovenië en in de volgende blog ga je lezen of dat ook echt zo leuk was als ik nu denk 🙂.

Ik wens je een hele fijne zomer waarin je ook echt wat bijkomt van alles…..of je nou thuis blijft, ook gaat kamperen of een pretpark moet overleven. Het goede nieuws is dat je in ieder geval niks hoeft op te lossen: voelen is genoeg.

Lieve groet,

Selena

PS: veel vrije tijd en zin in inspiratie? Ik ken nog een goede podcast die je zou kunnen luisteren 🙂…

Deze eigenschap is alles wat je nodig hebt

“Wat nou als het wéér niet lukt”?

Ze bijt op haar onderlip om de opkomende tranen tegen te kunnen houden. Zonder veel succes.

Op haar intakeformulier lees ik dat ze al heel wat energie heeft gestopt in haar persoonlijke ontwikkeling: EMDR, een psycholoog (na een burn out), yoga, loopbaan coaching en een mindfulness training. En alles heeft wel wat gebracht, maar die kritische innerlijke stem is er nog steeds.

Ik zit tegenover haar en zie hoe ze denkt (maar niet zegt): “Wat als het MIJ weer niet lukt? Als ík het gewoon niet kan?”.

“Wat is ‘het’?”, vraag ik.

Lichte verwondering. Stilte. Diepe denkrimpels.

Ik vind het echt fascinerend hoe we het vaak zo makkelijk vinden om te benoemen wat we níet meer willen, en hoe moeilijk het blijkt te zijn om te verwoorden wat we nou eigenlijk precies WEL willen bereiken (en ik zeg ‘we’, omdat ik mezelf hier ook nog regelmatig op betrap). Het lijkt wel alsof we gewoon geprogrammeerd zijn om te zien wat er allemaal mis is. En als je daar dan bewustzijn op krijgt, kun je je weer schuldig voelen over dat je zo ondankbaar bent….pffff.

Ons meest diepe verlangen
Maar ik dwaal af. Terug naar ‘het’. Dat diep weggestopte verlangen om blij te zijn met jezelf. Om werkelijk van jezelf te kunnen houden. Dus níet als een soort mantra jezelf daarvan te proberen te overtuigen (omdat je ergens hebt gelezen dat ‘zelfacceptatie de sleutel is’ en dat het de bedoeling is dat je ‘alles er helemaal laat zijn’😝 ) Nee, ik bedoel echt kunnen VOELEN, diep van binnen, hoe leuk en mooi en lief je bent. Dat je ertoe doet. Goed genoeg bent.

Bij mij lopen de tranen over mijn wangen iedere keer als iemand bij dat gevoel komt. Bij die diepe kern van liefde voor zichzelf. Als er verzachting is, een glimlach en diepe ontspanning. Al is het maar heel even en voor dat ene moment: dat is goud.

Want het is er dus. Ook in jou. Je kunt erbij wanneer je maar wilt – als je eenmaal hebt ontdekt hoe. En het grappige is: het is echt veel dichterbij dan je nu denkt. Het voornaamste wat je te doen staat, is nieuwsgierig zijn. Gaan ontdekken hoe je lichaam je constant de weg wijst. Zodat je niet meer zo hard je best hoeft te doen, maar veel meer vanuit ontspanning kunt gaan leven.

Ik laat je met alle liefde ervaren hoe dat werkt. Word ik ook weer heel blij van namelijk 🙂. Dus ben je benieuwd, dan weet je me te vinden (en maak je een afspraak voor 15 juli heb je dan ook nog de zomerkorting van 100 euro te pakken – laatste kans!).

Nieuwe aflevering van de podcast
Zó leuk vind ik dit. Ieder keer weer heb ik heerlijke gesprekken met mensen, waarin ik mijn eigen enthousiasme mag delen en waarin ik zelf ook weer geïnspireerd raak. Wat een feest. Ook deze keer was het weer genieten tijden de opname. Ik praat in de nieuwste aflevering met collega Sirpa van der Steen–Ilsink, verbindingscoach. In ons gesprek ontdek je:
  • dat alles uiteindelijk draait om verbinding; die met jezelf én met anderen;
  • hoe we onze gevoeligheid soms moeten uitschakelen om te overleven;
  • dat de angst voor het oordeel van een ander ons behoorlijk af kan remmen;
  • welke eigenschap onmisbaar is als je echt jezelf wilt zijn;
  • dat alles wat je voelt klopt en je mag leren om daarop te vertrouwen;
  • hoe je grootste pijn de ingang kan zijn naar een dieper contact met jezelf;
  • en dat ook een straatmeid kan ontdekken wie ze werkelijk is – zolang ze haar nieuwsgierigheid maar blijft volgen.
Je luistert hem in de browser via de website of op Spotify. En als je het een leuke aflevering vindt, deel hem dan op je social media of in een persoonlijk bericht naar je netwerk: zo help je steeds meer mensen ontdekken hoe waardevol het is om echt naar je gevoel te leren luisteren. Alvast bedankt!

Lieve groet,
 
Selena

PS: bijna zomervakantie, dus als jouw leven een beetje lijkt op dat van mij dan ben je nu druk met het afronden van alles – kinderen bijna vrij, laatste loodjes op werk, vakantie regelen etc. Het laatste wat je kunt gebruiken is dus nog iets op je ‘to-do’ lijstje. Tegelijkertijd: hoe fijn is het om te weten dat je na de zomer nu eens écht aan de slag gaat om wat liever te worden voor jezelf? Dat je daar tijd en aandacht voor gaat nemen?

En wel met een stok achter de deur –  omdat je al een afspraak hebt staan met mij 🙂? Je weet dat het er anders toch niet van komt – en boek je vóór 15 juli je gratis sessie alvast in, dan profiteer je dus nog van die 100 euro zomerkorting op een traject mocht je besluiten door te willen. Ook als die gratis sessie pas in september plaatsvindt. Zonde om die te laten liggen, toch?