Daar stonden we dan, allemaal naakt, in een terracotta kleurig zaaltje ergens in de bossen van Californië.
Honderdachtentwintig mensen van allerlei nationaliteiten en leeftijden keken wat vertwijfeld naar de (eveneens naakte) 70-plusser op het podium.
Maar toen gingen we rondlopen. Elkaar aankijken. En dan echt even stil blijven staan. Voorbij de schaamte, de angst en ander ongemak op ontdekkingstocht naar…. onszelf.
Want wie ZIJN we eigenlijk, als alle maskers afgaan?
Doodeng vond ik het 
.
Maar oh wat heb ik in die maand veel geleerd. En niet alleen over mezelf en mijn eigen patronen als het gaat over relaties. Ook over onze natuurlijke behoefte om werkelijk gezien, gehoord en begrepen te worden door iemand anders.
In het werk dat ik met mensen mag doen draait het ook steeds weer in essentie om diezelfde kernbehoefte (en de kwetsing die we daarin vaak hebben opgelopen); dat je mag voelen wat je voelt.
En dat er dan geen afwijzing volgt, maar begrip. Dat de ander je niet verlaat, stom vind, boos wordt of afhaakt maar bijft en bereid is om jou werkelijk te ontmoeten.
Precies zoals je bent.
En waarom is dat dan zo belangrijk? Je moet toch genoeg hebben aan jezelf?
Nee nee nee nee NEE. Grote denkfout: dat zelfstandig zijn betekent dat je het alleen moet doen. Dat kan namelijk helemaal niet eens.
Want als mensen zijn wij ten diepste relationele wezens. En echte autonomie betekent dan ook: vrij zijn in verbinding.
Maar dat leren we nergens. En dus zijn we het grootste deel van de dag bezig met het goed te doen voor anderen (of voor onszelf, maar da’s feitelijk hetzelfde).
En waarom? Zodat we afwijzing kunnen voorkomen en ons veilig kunnen blijven voelen. En dat proberen we maar al te vaak te bereiken door dingen te doen – of juist niet te doen.
Maar daar zit het niet!
Hoe hard we ook ons best doen, het zal namelijk nooit voelen als genoeg. Het kan voor die innerlijke stem namelijk altijd anders, meer, beter.
Van alleen naar samen
Om echt te kunnen ontspannen, op een heel diep niveau, is het nodig om ervaringen op te doen die je langzaam laten geloven dat je misschien wél leuk, waardevol en goed genoeg bent.
En dat kan alleen samen met anderen.
Want dat cognitief tegen jezelf zeggen heeft geen zin; dat gelooft een deel van jou toch niet. Sommige dingen (zoals eigenwaarde en zelfvertrouwen) ontwikkelen we namelijk alleen maar in contact met andere mensen.
Dus stel je nou eens voor dat je jezelf toestemming zou geven om te voelen hoe zeer je eigenlijk verlangt naar werkelijke steun en waardering.
En dat je – in plaats van jezelf daarop af te wijzen – zou mogen ontdekken dat dit een heel ‘normaal’, menselijk verlangen is en zelfs een voorwaarde om je werkelijk gelukkig te kunnen voelen?
Hoe zou het zijn als je in staat zou zijn om met veel meer ontspanning en zelfvertrouwen in al je relaties te staan?
Als je helder grenzen zou kunnen aangeven, tevoorschijn durft te komen met je behoeften, vaker uit zou spreken wat je echt denkt en voelt?
Maar hoe dan?
Fijn dat je het vraagt 
. Want daar heb ik in de 20 jaar sinds dat terracotta zaaltje wel het een en ander over geleerd.
Zoals ik al zei: dit kun je dus niet voor jezelf doen. Wat betekent dat je moed zult moeten vinden om echt contact met anderen te maken.
Om kwetsbaar te worden, te onderzoeken en te verkennen. En dat kan alleen maar als het veilig genoeg voor je is om dat ook te doen.
Want jammer genoeg kennen velen van ons maar al te goed het fenomeen van een groep die niet veilig voelt, of gericht is op de behoeften van iemand anders.
En hebben we dus (bewust of onbewust) besloten om het dan maar alleen te doen, niet teveel te vragen, ons in te houden, voor de ander te zorgen etc.
Om je te helpen dat soort belemmerende patronen te doorbreken, heb ik iets heel erg gaafs bedacht. Een unieke kans om, in een veilige setting, jezelf vrijer te maken in relaties.
Op 7 mei gaat er een heel bijzondere groepstraining van start die ik samen met mijn collega Sybren Post (traumatherapeut en Boeddhist) ga geven.
En daar wil ik jou heel graag voor uitnodigen.
Zeven zondagen tussen mei en december gaan we, samen met andere dappere zielen, ontdekken hoe het is om elkaar écht te ontmoeten. Zodat je de vreugde, vrijheid en het plezier kunt gaan ervaren van diepe verbinding met anderen.
En ik beloof je dat jij daarvoor niet uit de kleren hoeft.
Nieuwsgierig naar wat we dan wel gaan doen? Op deze pagina lees je alles over de training “Echt contact met anderen”.
En heb je vragen? Mail of bel (0620057245) me gerust.
Warme groet,
Selena
In drukke tijden ervaren we allemaal wel een bepaalde mate van stress. Maar hoe voorkom je dat je uitvalt naar je man of kinderen – om je daar vervolgens dan schuldig over te voelen? En wat zijn gezondere manieren om met opgebouwde spanning om te gaan?
F**k de angst
.
) en de algehele gejaagdheid van de maatschappij waarin we leven. Met heel veel prikkels en heel weinig ruimte voor vertraging en rust.
, zodat je er niet zelf aan hoeft te denken en het weer een nieuw item op je to-do lijstje wordt. 
.
).
. 
.
) heb ik maar even niks gedaan. Heel helend en een tip die ik je zou willen meegeven, mocht je herkennen dat je nog weleens wat streng voor jezelf kunt zijn en dan iets doet wat éigenlijk niet goed voelt 
.
Het kleine bosje met krullen voor mij stuitert van de trap af, en ik hou mijn hart vast. We hebben namelijk geen trapleuning meer. Al weken niet, want we zijn ‘in fases’ aan het verbouwen. Oftewel: tenenkrommend traag.
?
) bij jezelf blijven en van daaruit communiceren. Wat bedoel ik daarmee?
. Verantwoordelijkheid te nemen voor mijn behoeften EN mijn gevoel. Om bij het voorbeeld te blijven: dat ik angst voel, is van mij. Evenals de keus om dat te laten voortduren (want natuurlijk kan ik het ook zelf doen of er iemand voor betalen). Dus ik zeg af en toe dat ik het fijn zou vinden als de trapleuning er komt. En laat los.
.
!
De mannelijke energie als overlevingsstrategie
, met dank aan het Universum).
). En bovendien had ik al een dikke vier weken niks meer verstuurd. Dus. Aan de bak!