blog Archieven - Pagina 4 van 4 - Selena van Apeldoorn

Dit bepaalt, meer dan wat dan ook, hoe gelukkig je bent

Na een aantal weken – bijna- niks doen, heb ik eerlijk gezegd wel moeite met opstarten. En ik heb een rare tik: als ik iets lastig vind of er eigenlijk tegenop zie, dan ga ik er direct 200% voor. Zo schreef ik me ongeveer 20 jaar geleden in voor een Vipassana retraite, terwijl ik nog nooit had gemediteerd (even voor het beeld: tien volle dagen stilte, geen oogcontact, van half 5 ’s ochtends tot 22:00 mediteren en je mocht niet eens pen en papier op je kamer hebben).

Dat probeer ik dus af te leren. Niet zozeer het mediteren, want dat blijft een goed idee. Maar wel het pushen en iets tegen mijn gevoel in doen, omdat mijn hoofd heeft bedacht dat het ‘goed is/moet’. Want al was het een waanzinnige ervaring en heeft het mogelijk de bedrading van mijn hersenpan voor altijd veranderd; het was niet zo liefdevol voor mezelf. En echt blij werd ik er ook niet van.

En nou kom ik ook op het punt wat ik in dit blog wil maken: er is niks, maar dan ook helemaal niks, zo belangrijk voor jouw geluksgevoel als de manier waarop je omgaat met jezelf. Dat lijkt een simpele one-liner, maar hier zit diepte in. Daarom, voordat ik verder ga, even een paar gewetensvragen:

1) Als iets niet gaat zoals je wilt, ben je dan streng of liefdevol naar jezelf?
2) Hoe goed voel jij je eigen behoeften – en vervul je die ook?
3) Voel je je eigen grenzen- en durf je die ook helder aan te geven?

Enne….er is geen goed of fout antwoord op deze vragen. Maar ik ben wel benieuwd welk gevoel je nu bekruipt. Vaak hebben we namelijk niet eens door dat we behoorlijk streng zijn voor onszelf; dat is ‘gewoon’ geworden. Maar misschien heb je al een tijdje de wens om wat milder voor jezelf te zijn, je gevoel serieuzer te nemen of grenzen beter aan te geven maar weet je niet zo goed hoe. Het antwoord daarop is ook voor iedereen een beetje anders, afhankelijk van hoe jij precies in elkaar steekt. Maar in de basis gaat het over een en hetzelfde ding, namelijk: je (on)vermogen om liefdevol om te gaan met jezelf.

Als je voornamelijk leeft vanuit je hoofd, is er al snel die innerlijke stem die aanspoort, becommentarieert en bekritiseert. Mildheid, zelfacceptatie en vertrouwen komen van een andere plek en zijn geen dingen die je kunt bedenken maar die je echt moet voelen, diep van binnen. De weg daarnaartoe begint dan ook vaak bij überhaupt het contact met je gevoel heroveren. Voelen wat je voelt – zonder oordeel. Dat is al niet zo makkelijk. Maar al te vaak hebben we dus wel een oordeel over wat we voelen, ons hoofd vind er weer wat van en dus spreken we onszelf maar even streng toe of slikken we de boel in om weer door te kunnen gaan. En dat is nou net niet handig…

De kunst is om jezelf toe te staan je emoties echt te voelen. Ruimte te geven aan datgene wat in je leeft. Contact te maken met een andere bron van informatie dan het rationele denken alleen. Dan wordt het vanzelf ook makkelijker om milder voor jezelf te zijn. En weliswaar af en toe de nodige schop onder de kont toe te dienen, maar de zweep thuis te laten.

Zo heb ik er inmiddels vrede mee dat ik niet elke dag mediteer (ok, eerlijk: bijna nooit…), maar ben ik me wel door de dag heen bewust van mijn lichaam en probeer ik dingen zo mindful mogelijk te doen. En als mijn hoofd in de vijfde versnelling schiet en een waslijstje afdraait van alles wat ik zou-moeten-doen, trap ik op de rem en neem ik de tijd om te voelen wat NU echt belangrijk is. Het afwegen van ‘wat moet’ en wat goed voelt om te doen is dan een samenwerking tussen hoofd en lichaam. Verstand én gevoel. En dat maakt dat ik over het algemeen beslissingen neem en handel naar wat kloppend voor me is en waar ik blij van wordt.

Wat daarvoor nodig is, is die goede relatie met jezelf. En heel vaak is de eerste (en belangrijkste) stap daarin dat je meer contact maakt met je gevoel. Want alleen zo kun je ‘weten’ wat wezenlijk voor je is en wat je mag doen – of laten. En dat geeft niet alleen veel meer rust, maar ook vertrouwen in je eigen kern en de vrijheid om werkelijk te zijn wie je bent.

Klinkt dat als iets waar je behoefte aan hebt? Boek dan nu een gratis sessie van 30 minuten waarin ik je sowieso concrete tips geef die je direct kunt toepassen om meer met je gevoel in contact te komen. Bovendien geef ik alleen in september ook nog 50 euro korting op een coachingstraject. Dus als je wel weet dat je ‘iets zou moeten’ maar nog twijfelt: kom gewoon. Want wat heb je te verliezen? In het ergste geval hebben we alleen maar lekkere thee gedronken en een gesprek gehad dat echt ergens over gaat. Maar wie weet, misschien ontdek je ook wel dat ene ontbrekende stukje van de puzzel en verandert dat uiteindelijk alles….

Ik ontmoet je graag!

Groet,

Selena

Gouden tip bij stress: schud als een eend

De scene: ik zit samen met mijn schoonvader in de auto. We zijn onderweg om een bank op te halen en al pratend komt het gesprek op de vakantie. Waarin wij iets gaan doen wat hij eigenlijk heel eng vindt, maar die angst komt er uit in de vorm van oordelen. Verbaal vliegen die me om de oren, maar ook de emotie in de auto is tastbaar. Terwijl we op de snelweg rijden (en ik dus nergens heen kan) voel ik mij lijf aanspannen, ogen heen en weer schieten en al mijn energie omhoog stijgen. Tegenargumenten schieten door mijn hoofd, terwijl ik mijn kaken voel verkrampen. Vluchten kan niet, vechten wil ik niet en bevriezen is niet echt mijn ding. Dus wat nu?

Vroeger zou ik het op rationeel niveau hebben uitgevochten. De discussie aangaan, haarfijn beargumenteren dat we er echt wel goed over hebben nagedacht, de risico’s wel meevallen enzovoorts. Kortom, ik zou hem hebben proberen te overtuigen van mijn gelijk. Maar dat is niet waar dit eigenijk over gaat. Bovendien zou ik daarmee al mijn aandacht richten op hém, terwijl mijn hele lijf me laat voelen dat het nodig is om aandacht op mezelf te richten. Want IK voel nu stress, en die heeft iets nodig. Van mij.

Ik bijt mijn tong af, haal een paar keer diep adem, richt mijn aandacht op buik en borst en vertel hem dan wat zijn reactie met mij doet. Dat de woorden die hij kiest ervoor zorgen dat ik me veroordeelt en afgewezen voel, waardoor ik zo ver mogelijk bij hem uit de buurt wil. Dat ik voel dat ik terugtrek en afhaak en bijna uit een nog rijdende auto zou stappen. Hij schrikt, en er volgt een goed gesprek over wat er nou precies bij ieder van ons aan de hand is. Maar de stress zit er bij ons beiden nog goed in en ik bedenk dat het autorijden onder deze omstandigheden ook niet helemaal verantwoord is. Wat bevestigd wordt als mijn schoonvader bij onze bestemming aangekomen ook niet helemaal netjes inparkeert en nog net geen paaltje meepakt.

Maar nu komt het belangrijkste. Terwijl hij naar binnen loopt om een bank te gaan tillen, heb ik een paar minuten voor mezelf. Ik ben ondertussen uitgestapt en sta op de stoep van een drukke straat. Zonder erbij na te denken geef ik gehoor aan wat mijn lichaam zo overduidelijk aangeeft: schudden. De trilling komt uit mijn tenen en mijn hele lijf doet mee. Hoofd, armen, buik….alles gaat op en neer. En ik maak er nog geluid bij ook: AHHHHHHH……….! Pas als ik stop en om me heen kijk bedenk ik me dat dit er wat vreemd moet hebben uitgezien. Ik zie ook wel een paar omgedraaide hoofden, maar ik voel me zoveel beter dat het me niks kan schelen. Ik kan weer ademen, voel ruimte in mijn borstkas en ook dat ik doodmoe ben (god wat kost stress toch veel energie).

(Leuk weetje: dit is precies wat eenden doen als ze ruzie hebben. Ze schudden even flink met de veren en zijn direct van hun stress verlost. Vrolijk zwemmen ze weer verder, alsof er niks gebeurd is.)

Als mijn schoonvader weer naar buiten komt en de bank in de aanhanger heeft getild, loop ik naar hem toe om een knuffel te geven. Dat doen we dus nooit, mijn schoonvader en ik. Maar nu voel ik de ruimte en komt het echt uit mezelf. “Dat was even heftig he”, zeg ik. En ik voel dat hij nog strak staat, maar wel blij is met de toenadering. Zelf voel ik me stevig, rustig en vrij.

De moraal van dit verhaal? Dat je lichaam altijd aangeeft wat er nodig is (en daarin meestal wijzer is dan je hoofd). En dat als je leert om die signalen niet alleen te voelen maar ook te VOLGEN, je in staat bent om jezelf precies te geven wat je nodig hebt in ieder moment. De rust, ruimte en het vertrouwen dat dát geeft is het meer dan waard om af en toe voor schut te staan. We moeten alleen vaak door hele lagen conditionering heen voor we dat kunnen, en beetje bij beetje het contact met ons lichaam weer herstellen. Dat gaat niet vanzelf, maar is absoluut de moeite waard.

Dus, de volgende keer dat je ruzie hebt of stress ervaart: probeer het eens! Gelijk midden op een drukke straat hoeft niet, je woonkamer mag ook, maar schud als een eend. Je zult zien dat je je daarna een stuk beter voelt.

Groet,

Selena

Word je onrustig als je ‘niks’ doet?

Het is zondagochtend, de kinderen zijn net weg en er hoeft even helemaal niks. En toch voel ik me onrustig. Voor ik het weet sta ik klusjes te doen; even die was ophangen, dat mailtje typen en stofzuigen. En dat terwijl ik me toch echt had voorgenomen om niks te doen, te genieten van de rust en ‘quality time’ te hebben met mijn man…. Bij hem merk ik trouwens hetzelfde. Het is alsof de trein wel tot stilstand is gekomen, maar wij nog gewoon door denderen.

Tja, vertragen kost soms wat tijd. Want als je constant bezig bent is het niet alsof je zomaar de knop kunt omzetten en van de 5^de versnelling in één klap naar diepe ontspanning komt. Maar wat wel handig is, is weten hoe je terug moet schakelen. Want echt kunnen ontspannen is belangrijk. Niet alleen om op te laden, maar ook voor dingen als inspiratie en creativiteit. De beste ideeën komen namelijk vaak na zo’n moment van helemaal niks doen (neem het voorbeeld van Isaac Newton en de appel die op zijn hoofd viel). Voorwaarde is dan wel dat je hoofd ook even uitschakelt; het werkt niet om jezelf te dwingen niks te doen omdat je weet dat dat goed voor je is, terwijl je gedachten alle kanten op vliegen en je alleen maar onrustiger wordt omdat het je niet ‘lukt’.

Dus mocht je je weleens in zo’n situatie bevinden, dan heb ik een gouden tip: richt je aandacht op je lichaam. Stop met wat je aan het doen bent en voel in je lijf waar je nu – precies in dit moment – het meeste behoefte aan hebt. Laat je hoofd maar druk zijn, dat mag, maar richt je aandacht op wat je lichaam nu aangeeft. Welke sensaties neem je waar? Wat zijn de signalen die je lijf je geeft? Geef dat de ruimte. En volg ze als het goed voor je voelt (maar dat hoeft niet eens, alleen waarnemen doet ook al veel). Merk dan na een kwartiertje maar eens op wat het effect daarvan is (ook voor dat drukke hoofd ;))

Terugkomend bij mijn onrustige zondagochtend; het duurde even voor ik het doorhad, maar plots voelde ik het. Mijn adem die hoog zat, de spierspanning in mijn lichaam en de druk op mijn borst. Ik keerde naar binnen en vroeg aan mijn lijf wat het wilde. Toen was het wel even zoeken want mijn man verstopt zich graag tussen het groen (als niet onze tuin, dan het voedselbos om de hoek), maar niet veel later hielden we elkaar vast. Et voilà : een diepe zucht, ontspannen spieren en rust in mijn hoofd. Zo simpel kan het zijn – als je maar weet wat je werkelijke behoefte is, onder al die activiteit. En hoe je díe dan kunt vervullen.

Hoe zit dat bij jou? Kun jij helemaal ontspannen als je even niks te doen hebt? Of voel je je dan onrustig worden? En gaat je hoofd 101 ‘nuttige’ dingen verzinnen om te doen? Als je dat wel herkent, is dit in een notendop het stappenplan om tot meer ontspanning te komen: 1) Dwing jezelf tot afscheid van computer en telefoon (Netflix en social media tellen niet mee als het gaat over niks doen). 2) Richt je op je zintuigen en fysieke sensaties in je lichaam. 3) Vraag dan aan je lijf wat het nodig heeft. Welke verlangen of welke behoefte ligt er vlak onder de oppervlakte? En als je dat niet direct helder krijgt, ook geen punt. Je hebt dan in ieder geval even aandacht gegeven aan jezelf en je aandacht ergens anders op gericht dan je to-do lijstje. Dat alleen al geeft ruimte voor iets nieuws. Je lichaam leren volgen kost tijd en gaat meestal niet vanzelf, zeker niet als je een sterk hoofd hebt. Maar ook hiervoor geldt: oefening baart kunst! En wat het je oplevert is meer dan de moeite waard.

Als je weet dat iets goed voor je is, maar je het toch niet doet

“Het lukt me gewoon niet”. Ze gaat even verzitten in de stoel terwijl haar voeten heen en weer wiebelen en ze me niet echt aan durft te kijken. “Als ik bij jou ben wel, maar zodra ik hier de deur uit ga raak ik het toch weer kwijt.” We zijn al een tijdje bezig, en ze beseft prima dat ze het toch echt zelf zal moeten doen. “Ik weet het wel, maar op de en of andere manier doe ik het niet. Ja, voor een dag of twee, maar daarna zakt het weer weg”. Het is even stil, terwijl ze wegkijkend wacht op mijn oordeel – of oplossing. Dat geef ik niet, en nu wordt het wat mij betreft leuk. Want wat gebeurd hier nou eigenlijk?

Het is zo herkenbaar, ook voor mijzelf nog. Je wéét wel dat iets goed voor je is, maar toch doe je het niet. Zelf heb ik dat bijvoorbeeld met mediteren. Ik heb van die periodes dat ik me voorneem om het weer elke ochtend te doen, al is het maar 10 minuten. Heel soms lukt het me ook dat daadwerkelijk. En dat hou ik dan een dag of drie vol, totdat ik de kinderen beneden hoor ruzieën, mijn maag knort of mijn to-do lijstje ervoor zorgt dat ik zó ongemakkelijk op dat kussen zit dat ik het niet meer vol hou. Waarop ik mezelf natuurlijk keihard afkeur: de hele point van mediteren is tenslotte dat je je door dit alles niet laat afleiden en gewoon blijft zitten. Slappe hap dus.

Vooral dat laatste is waar het mij om gaat, en waar ik het in deze blog eens over wil hebben. Die afkeuring, het gevoel dat je het niet goed doet. Omdat je beter weet. Maar ja, weten is niet alles. En maar een heel klein deel van ons gedrag komt voort uit bewuste, weloverwogen keuzes. Die we trouwens alleen maar kunnen maken op momenten dat alles goed gaat, de wateren kalm zijn en we in rust stand verkeren. Want onder stress gaat alle logica het raam uit en komen we in de bekende vlucht/vecht/bevries stand terecht. Tenzij je heel veel mediteert natuurlijk, dan stijg je daar misschien ooit bovenuit ;).

En dus is het niet voldoende om alleen maar te’ weten’ dat iets goed voor je is. Veel interessanter is het om te kijken naar wat de reden is dat je het dan toch niet doet. En dan wel even wat dieper dan “tja, eh….ik weet het ook niet….”. Want niemand doet iets zonder goede reden, of die nou bewust is of niet. En een goede reden is iets heel anders dan een excuus. In mijn geval zit ik niet iedere ochtend 10 minuten op een kussen, omdat a) ik er eerlijk gezegd echt geen zin in heb en b) als ik het wel doe, ik geconfronteerd wordt met alle onrust in mijn hoofd en stijfheid in mijn lichaam. En da’s niet fijn. Dus wat het me oplevert om níet te gaan zitten, is dat ik dat niet hoef te voelen. Maar het kost me ook wat, namelijk dat ik niet structureel echt met aandacht bij mezelf ben en mijn mind niet train om erbij te blijven, ook als het ongemakkelijk is. En dus in het dagelijks leven weinig ruimte ervaar en vaker dan me lief is ongeduldig reageer, mezelf en anderen veroordeel etc.

The trick is om uit het oordeel te blijven (best logisch dat ik al die onrust niet wil voelen) en erachter te komen of er ook een andere manier is om dat waar ik behoefte aan heb (innerlijke rust, ruimte voor mezelf) te krijgen dan op een meditatiekussen te gaan zitten. En die is er. Of om toch te besluiten om wel weer te mediteren omdat ik nu heel bewust heb wat het me kost en oplevert. Maar meestal worden we zo onderuit gehaald door de zelfafwijzing (“wat slecht van me dat ik alweer niet heb gemediteerd”), dat er helemaal geen mogelijkheid is om open naar creatieve oplossingen te zoeken. Dus dat is mijn tip van vandaag: als jij merkt dat je jezelf veroordeeld om iets wat je niet hebt gedaan wat je wel had willen doen, wees dan nieuwsgierig. Stel je oordeel even uit, en vraag je eens af “wat is mijn goede reden om het niet te doen?” Want die heb je! Wil je hem met me delen in de comments? Zou dapper van je zijn, ik vind het leuk om te lezen en het is vast herkenbaar voor anderen.

Lieve groet,

Selena

PS: Voor mijn vrouwelijke lezers die eigenlijk wel weten dat het een goed plan zou zijn om meer tijd en ruimte voor zichzelf te maken, maar dat toch lastig vinden: er zijn nog maar 2 plekjes vrij in de Vrouwengroep die aanstaande dinsdag van start gaat! # jekunthetookgewoondoen

3 concrete tips voor meer innerlijke rust en ruimte

Wat een gekke tussentijd is dit…..Goed, de scholen gaan weer een beetje beginnen en mogelijk komt er binnenkort een verdere versoepeling van de maatregelen, maar tegelijkertijd is het ook duidelijk dat we er nog lang niet zijn. Het is echt een periode van niet-weten, van veel onzekerheid en weinig houvast. Dat is niet altijd even gemakkelijk, want wij zijn gewoontedieren en willen graag ‘weten waar we aan toe zijn’. Bovendien is nu extra duidelijk dat er veel is wat ons beïnvloed maar waar we geen directe controle over hebben.

Dat doet wat met een mens. Iedereen reageert anders op zoveel onzekerheid en de één vindt het makkelijker om te ontspannen in de situatie zoals die is dan de ander. Wat in ieder geval helpt, is om meer uit je hoofd en in je lijf te komen. Je hoofd (lees: je denken) is namelijk constant bezig met het verleden en de toekomst, scenario’s uitdenken en vaak ook beren op de weg zien. Daar wordt je alleen meestal niet heel blij van (en in deze situatie al helemaal niet). Anticiperend op wat er allemaal ‘fout’ kan gaan, spoort je hoofd je aan om goed te plannen, beter je best te doen en je voor te bereiden op want “wat nou als….”

En dat is heel normaal. Die functie van je denken is ingeprogrammeerd om je te helpen te overleven in bedreigende situaties. MAAR….het levert stress op. En stress, zeker langdurige stress, is niet gezond – zoals we inmiddels allemaal wel weten. Bovendien zijn dingen als een korter lontje, slecht slapen, een gejaagd gevoel over je werk en spanning in je relatie allemaal mogelijke gevolgen van zo’n overactief hoofd. In de overlevingsstand is het namelijk moeilijk (zo niet onmogelijk) om echt te ontspannen, ruimte te ervaren en nieuwe ideeën of oplossingen als vanzelf te laten ontstaan.

Dus wat kun je doen?

Wat er volgens mij vooral nodig is, is dat je leert hoe je dichtbij jezelf kunt blijven en er echt voor jezelf kunt zijn – ook onder moeilijke omstandigheden of als er geraaktheden zijn. Wat dat oplevert is namelijk veel meer rust…en een diep vertrouwen in jezelf. Van daaruit wordt het dan ook een stuk makkelijker om te ontspannen bij wat Is, meer in het moment te leven, te genieten van wat er wél is en creatief te reageren op uitdagingen.

Met ‘dicht bij jezelf blijven en er echt voor jezelf zijn’ bedoel ik dat je in staat bent om diepgaand contact te maken met je gevoel, erbij aanwezig te blijven en te zorgen voor je eigen (emotionele) behoeften. Dat klinkt misschien logisch en simpel maar het is echt zo makkelijk nog niet (ik heb er niet voor niks een traject voor ontworpen 🙂 ). Maar ik wil je in deze blog ook een aantal tips geven die je hopelijk helpen om ook nu, in deze onzekere periode, wat meer rust en ruimte te ervaren.

1. Kom uit je hoofd en in je lijf

Wat minder denken en meer je lichaam gaan voelen kan echt heel erg helpen. Extra aandacht hebben voor je gronding, in beweging blijven, gezonde voeding en voldoende frisse lucht. Maar ook dingen als spelen met je kinderen, tuinieren, uitgebreid koken of iets maken met je handen werkt vaak goed om helemaal in het Nu en bij jezelf te komen.

2. ‘Give yourself a break’

Misschien hoef je nu even niet zo hard te werken, ook niet aan jezelf. Sta jezelf gewoon eens toe om down te zijn, moe te zijn en emoties te laten stromen. Dan ben je maar even niet productief, geduldig of aardig: dat geeft niet alleen ruimte, het maakt je ook menselijk. Wees zacht voor jezelf.

3. Zoek de verbinding op

Als er iets is wat wel deze crisis ons laat zien, is het wel dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. En toch is er veel eenzaamheid en zijn we, met de 1,5 meter afstand, verstoken van een belangrijk deel van onze contacten en relaties. Daar schreef ik eerder al over, maar hierbij wil je nogmaals aanmoedigen om op zoek te gaan naar manieren om je verbonden te voelen. Wat is wezenlijk voor jou? Waar heb je op sociaal vlak behoefte aan, en hoe zou je daar meer voor kunnen zorgen – ook nu?

Start Vrouwengroep vanaf 26 mei

Rust, ruimte en échte verbinding (met jezelf, en elkaar): dat zijn de ingredienten voor de Vrouwengroep die ik op 26 mei wil gaan starten. Ik ga er vanuit dat het dan weer mag om el kaar met 1,5 meter afstand te ontmoeten, en heb een prachtige, ruime locatie gevonden waar dat ook mogelijk met meerdere mensen.

Als je er behoefte aan hebt om:

meer rust in je hoofd en in je lijf te ervaren;
minder kritisch te zijn op jezelf, zodat je beter kunt ontspannen bij hoe het is;
beter bij jezelf te kunnen blijven, zodat je meer (adem) ruimte ervaart;
je lichter en vrijer te voelen, ook tijdens de maatregelen;
te kunnen uiten wat er echt in je omgaat (zonder de angst dat je daarop wordt afgewezen, je je in hoeft in te houden of te verdedigen);
herkenning te vinden bij andere vrouwen, zodat je ervaart dat je niet alleen staat;

dan ben je van harte welkom! De bijdrage in de huur van de locatie is maar 12,50 per avond, dus voor de kosten hoef je het niet te laten. In deze bijzondere tijd waarin er veel aan het verschuiven is en die voor mij voelt als een transitie periode (zowel op individueel niveau als collectief), wil ik heel graag mijn bijdrage leveren met dat waar ik goed in ben. Dus pak je kans en kom meedoen! Wel even aanmelden graag, dat kan ook door me een smsje te sturen op 0620057245 of een reply op deze mail. De startdatum is al gauw dus laat het me weten als je mee wilt doen!

En oh ja, voel je vooral vrij om deze mail of de link van de Vrouwengroep te delen met anderen: iedereen is welkom!

Liefs, Selena

Echte verbinding gaat via je lijf

Het állereerste wat een pasgeboren baby doet is met de ogen nog gesloten op zoek gaan naar contact (met een tepel en het warme lijf van mama). Eenmaal gevonden is er direct ontspanning te voelen in dat krioelende lijfje. Dit zoeken naar verbinding, wat als baby puur instinctief en via het lichaam gebeurd, blijven we eigenlijk ons hele leven doen. En dat is volkomen normaal en natuurlijk. Vinden we die verbinding niet of onvoldoende, dan heeft dat verstrekkende gevolgen voor ons welzijn. We zijn namelijk ten diepste sociale wezens en (zoals een bevalling ook heel erg duidelijk maakt): dieren.

En dieren maken geen contact via een scherm. We kunnen dat wel willen omdat ons verstand ons vertelt dat het nu even niet anders kan, maar laten we eerlijk zijn: het is niet hetzelfde. Dus laten we vooral niet doen alsof dat wel zo is. Ja, technologie is fantastisch en er kan ook heel veel wél dankzij Skype, Zoom, Facetime en de telefoon. Zo kunnen mijn ouders (70+ met onderliggende gezondheidsproblemen) hun kleindochters in ieder geval nog even zien. En kan ik cliënten nog begeleiding bieden juist in een tijd waarin dat misschien nog wel meer nodig is dan normaal. Opvallend vind ik trouwens wel dat de jongste (3) heel zuiver is in het niet willen praten via een scherm: ze vindt er niks aan en weigert het gewoon. En waar de oudste (5) in het begin Google Classroom nog wel even leuk vond is het voor haar nu ook saai geworden (al doet de juf nog zo haar best). Ze willen gewoon spelen met wat ze kunnen aanraken, oma een knuffel geven en met vriendjes in bomen klimmen.

Ik zet dan ook mijn vraagtekens bij alle reclame die ons wil doen geloven dat het online net zo goed (of nog wel beter) gaat dan eerst. En al snap ik de neiging om vooral te kijken naar oplossingen, toch wil ik hier een pleidooi houden voor tegelijkertijd stil staan bij het verlies. Om je ook bewust te zijn van wat het met je doet dat er nu minder (of geen) fysiek contact mogelijk is. Dat je je vriendinnen al wekenlang geen knuffel kunt geven, niet vrij bent om te gaan en staan waar je wilt, met een boog om je medemensen heen moet lopen en misschien veel meer tijd dan goed voor je is moet besteden achter een scherm.

En waarom? Omdat ik hoop dat je daar dan verdriet over voelt. Dat je het gemis kunt voelen van aanraking, fysieke nabijheid en echt contact. Niet omdat ik graag wil dat je je rot voelt, maar omdat het zo duidelijk maakt dat ons lichaam een onmisbaar deel van de menselijke ervaring is. Ernaar (leren) luisteren geeft waardevolle informatie over dat wat wezenlijk voor je is, zodat je ernaar kunt gaan handelen. Niet alleen het gemis aan echte verbinding maakt dat voelbaar; ook juist een gebrek aan eigen ruimte doet dat door benauwdheid te geven. Zo worden velen van ons (zeker met kinderen) herinnerd aan de waarde van stilte en alleen zijn.

Mijn punt is dit: wat het ongemak ook is dat je nu ervaart, je kunt dat in je lichaam waarnemen. En als je het aandurft om datgene te voelen wat je nu moeilijk/pijnlijk/beknellend vindt gebeurd er iets moois: er ontstaat ruimte. Binnen in jou. En dat is waar je echte vrijheid kunt vinden die niet afhangt van je omstandigheden. Voorwaarde is dan wel dat je het kunt voelen zonder erin te verzinken, erbij kunt blijven zonder het te willen veranderen (voor wie wil: ik heb een gratis podcast om je daarbij te helpen, stuur even een reply op deze mail als je die wilt ontvangen).

Zelf ontdekte ik na een aanvankelijk terugtrekken in mezelf een diepe behoefte aan wezenlijk contact. Een oud patroon doorbrekend van ‘het-wel-alleen-doen’ ben ik goede vriendinnen gaan bellen om samen te wandelen of met 1,5 meter afstand in de tuin te zitten zodat we elkaar in ieder geval kunnen aankijken zonder een scherm ertussen. Met cliënten wandel ik nu door de duinen of geef ik wel sessies thuis maar dan zonder aanraking. Ik wil maar zeggen: het kan. Waar het om gaat is dat je voor jezelf bewust wordt van wat JOU voedt, wat je mist en hoe je daar dan een creatieve oplossing voor kunt bedenken gegeven de omstandigheden. En ook dat je zelf verantwoordelijkheid neemt en actief wordt om te zorgen voor dat wat je nodig hebt, in plaats van af te wachten tot een ander dat doet.

Dus ik wil je aanmoedigen om op zoek te gaan naar manieren om de verbinding weer te herstellen. In de eerste plaats met jezelf, door te zakken in je lichaam en daar te voelen wat je voelt. Dat geeft je namelijk de mogelijkheid om er ook echt voor jezelf te zijn en te zorgen voor dat wat je werkelijk nodig hebt. En omdat we allemaal met elkaar verbonden zijn, is het waarschijnlijk dat wat jij ten diepste nodig hebt niet veel anders is dan wat een ander (of de wereld) nu nodig heeft. Leren om jezelf dat te geven is dan ook niet egoïstisch maar juist een bijdrage aan wezenlijke verandering.

Zachter zijn voor jezelf mag, je doet het goed genoeg

Ik heb een fout gemaakt. En niet zo’n kleine. En dat doe ik niet graag, fouten maken… De vrouw met de zweep komt dan namelijk gelijk langs om ervoor te zorgen dat ik me intens ontoereikend voel. Gelukkig kan ik inmiddels vrij snel mijn innerlijke evenwicht weer vinden en heel veel liefde voelen voor dát deel van mij dat nog steeds zo hard haar best doet… Maar makkelijk is die weg niet geweest (en ik had er ook echt wel hulp bij nodig).

Want fouten maken, dat is not done waar ik vandaan kom. ‘Het niet goed doen’ betekende afkeuring, hardheid en verlies van verbinding. Het wel ‘goed’ doen gaf je een kans op waardering, aandacht en contact. Maar wat is dan ‘goed’, vraag je je mogelijk af? In mijn gezin van herkomst betekende dat vooral slim, correct, sterk, verstandig en niet al te emotioneel. Niet zo heel verwonderlijk dus dat ik het volgende patroon ontwikkelde: slim zijn, logisch nadenken, hard je best doen en als het lastig wordt gewoon nog een tandje bijzetten.

Wat ik echt heb moeten leren is om het contact met mijn gevoel te herstellen. Om liefde en aandacht op te brengen voor alles wat er in mij leeft en werkelijk aanwezig te zijn; ook bij ‘lastige’ gevoelens zoals angst, boosheid en verdriet. Want de reflex is om daar zo snel mogelijk vanaf te willen. Om te weten wat ik moet doen om het op te lossen, beter te maken.

En dat brengt me bij mijn meest recente ‘fout’. Mijn vorige blog, waarin ik je aanmoedigde om een innerlijke opruimactie te houden en je angsten onder ogen te zien. Ik vrees dat ik daarmee mogelijk de indruk heb gewekt dat je iets zou moeten gaan ‘doen’. Als dat zo is wil ik bij deze nadrukkelijk zeggen dat dat niet is wat ik wilde overbrengen. Met ‘doen wat je al zo lang uitstelt’ en je angsten onder ogen zien bedoel ik vooral: voelen wat je voelt. Ook als dat pijn doet.

Want je hoeft helemaal niks aan jezelf te verbeteren. Je eigen lat mag echt omlaag. Het belangrijkste, zeker in deze lastige tijd, is om zachter voor jezelf te worden. Om je aandacht naar binnen te richten en te voelen wat er in je omgaat. Want door de huidige situatie wordt alles uitvergroot. Patronen worden zichtbaar en intenser dan ooit. En in overlevingsmodus of onder stress zijn we vaak ook nog eens niet ons beste zelf. Het gevaar bestaat dat je je zelfs extra schuldig of ontoereikend voelt: als je je geduld verliest naar je kinderen, je niet zo vriendelijk bent voor je partner, het je niet lukt om je werk te doen zoals je zou willen… enzovoorts.

Want of je nu ervaart dat het ‘eigenlijk wel goed gaat’ of je het echt wel een pittige, zware tijd vindt: iedereen wordt geraakt. En bewust of onbewust hebben we allemaal afscheid te nemen van het leven dat we hiervoor hadden. Iedereen heeft in meer of mindere mate te maken met verlies. En of dat nu is van inkomen, bewegingsvrijheid, plannen, contact met anderen, gezondheid of zelfs dierbaren: verlies doet pijn.

Dus goed beschouwd is dit een tijd van rouw. En dat is een stap die we maar al te vaak overslaan, in een poging om er zo snel mogelijk weer het beste van te maken. Om door te gaan. En dat moet ook. Doe vooral wat je moet doen om er voor je kinderen te zijn, je inkomen veilig te stellen (als dat kan) en voor je gezondheid te zorgen. Maar vergeet ondertussen niet om zacht te zijn voor jezelf.

Want je doet het goed genoeg. Echt waar. Ook al kijk ik niet mee in je leven, ik weet:je doet je uiterste best om al die ballen hoog te houden. Om overeind te blijven, de boel draaiende te houden en de moed niet te laten zakken. En dat lukt je ook nog eens, sterk als je bent. Het risico bestaat alleen wel dat je nu nog meer in je hoofd schiet en niet of nauwelijks toekomt aan jezelf. Aan het stilstaan bij wat dit alles eigenlijk met JOU doet.

Het is echt belangrijk om daar ruimte aan te geven. Want (zoals je vast al hebt horen zeggen) dit is een marathon, geen sprint. En als je nu vergeet om bewust aandacht te geven aan je jezelf en je emoties, dan zou het weleens kunnen dat de emmer straks vol is. Dus als je het niet al deed: neem vandaag nog een moment alleen, waarin je jezelf toestaat om datgene te voelen wat je voelt, zonder oordeel. Uit ervaring weet ik dat vooral dat laatste (zonder oordeel) nog het lastigste is. Dus als je het fijn vindt om hier een concreet handvat voor te krijgen: stuur even een reply op dit bericht. Dan heb ik een gratis podcast voor je waarin ik alles uitleg over het durven voelen van je emoties, inclusief een oefening die je kunt doen wanneer je maar wilt.

Maar ondertussen: wees lief voor jezelf. En maak eens een lange wandeling (geen straf met dit heerlijke lenteweer), vertraag en luister. Naar de vogels, de wind en je eigen behoeftes.

Welke stap mag jij nu echt gaan zetten?

Vorige week kreeg ik van een vriendin een video toegestuurd die was gemaakt door een oud Spaans vrouwtje. Daarin vertelde dat deze dame dat ze een arts op tv had horen zeggen dat men binnenshuis op zoek moet gaan naar ‘onafgemaakte projecten’. Het zou namelijk goed zijn voor de mentale gezondheid om deze quarantaine-tijd te gebruiken om dingen alsnog af te krijgen. Het vrouwtje vond 2 flessen Rioja, een fles rum, een doosje valium en een doos bonbons en verkondigde vrolijk (en met dubbele tong) in de camera :”jullie hebben verdomme geen idee hoe fantástisch ik me nu voel!”

Grinnikend op de bank bedacht ik me opeens dat het helemaal zo’n slecht idee nog niet is. Wel om je drankkast leeg te roven, maar niet om je eens te bezinnen op wat er nog voor je ligt om af te maken. Of juist eindelijk eens aan te beginnen. En dan heb ik het even niet over je tuin, de zolder of de lente schoonmaak. Nee, ik bedoel op een dieper niveau. Wat speelt er onder de oppervlakte al langer waarvan je weet dat je er een keer ‘iets mee moet’ ? Wat stel je steeds maar uit, omdat je al zenuwachtig wordt van de gedachte? En welke antwoorden komen er op als je jezelf heel eerlijk de vraag stelt wat je tegenhoudt?

Bij mezelf kom ik dan mijn weerstand tegen op het opnemen en posten van video’s die gaan over wat ik doe. En met ‘weerstand’ bedoel ik angst, overdekt met een laagje superioriteit en spiritualiteit. Ik hou me vast aan de wet van de aantrekkingskracht (“als het zo bedoeld is, vinden clienten me vanzelf”), verhef me boven collega’s die het wel doen (“dat heb ik toch niet nodig”) door het ook een soort marketingstruc te vinden en te denken “iedereen doet het, dus ik alvast niet”. Terwijl het eigenlijk gaat over zichtbaar worden. Mezelf letterlijk aan de wereld laten zien, met alle imperfecties die daarbij horen. En ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik vind dat dus echt wel eng.

Echter, zoals jij waarschijnlijk ook wel weet liggen juist buiten de welbekende comfort zone de grootste kansen voor groei en vernieuwing. Bovendien heb ik altijd de intentie om me te laten leiden door liefde en niet door angst. Dus voilà: ik weet wat mijn huiswerk is voor deze week (en jij weet nu wat eraan komt in de volgende blog J).

Maar hoe zit dat bij jou? Hoe lang ga jij je nog verschuilen achter excuses, laten tegenhouden door belemmerende gedachten of klein laten houden door die innerlijke stem? Want echt, als er iets is waar de huidige crisis ons aan herinnert is het wel dat het leven kort is, de toekomst onzeker en dat het dus erom gaat alles uit je leven te halen wat erin zit. Dus ik wil je uitdagen om nog meer te gaan leven vanuit je authenticiteit, om dat wat je zo lastig vindt aan te durven kijken en om alles wat je in de weg staat om te worden wie je wilt zijn uit de weg te ruimen. Nu.

En voor wie denk “ja, maar hóe dan?”, zeg ik: wees stil. Ga eens een lange wandeling maken, kom uit je hoofd en in je lijf en dan heb je een goede kans dat het juiste antwoord op die vraag in je naar boven komt. Want stiekem weet je het wel. De truc is alleen om dat drukke hoofd wat rustiger te krijgen en te luisteren naar wat je innerlijke stem je dan te vertellen heeft. Of weet je het allang, maar durf je niet? Tja, soms is het een kwestie van gewoon doen. Ook als het eng is. En dat dat dan zo mag zijn. “Ware moed is niet het ontbreken van angst, maar je er niet door laten tegenhouden”.

Dus, ga ervoor. En ik vind het hartstikke leuk om te horen wat die uitdaging voor jou is. Wil je die met me delen, onderaan deze blog? Zou tof zijn! Ik ben heel benieuwd…

Hoe blijf je (juist nu) bij jezelf?

“Always regard chaos as extremely good news” – Chogyam Trungpa Rinpoche

De eerste keer dat ik deze zin las, was in India. Twee dagen eerder had ik van mijn verkering te horen gekregen dat hij niet samen met mij onze voorgenomen wereldreis zou vervolgen, maar terug zou vliegen naar Nederland om daar met iemand anders te gaan samenwonen. Ook nu, meer dan 15 jaar later, kan ik me het exacte moment dat de woorden uit zijn mond kwamen nog heel helder voor de geest halen. Ik ruik de zee naast ons, zie de branding en voel weer hoe ik de grond onder mijn voeten verlies. Het is een heel fysieke gewaarwording, alsof iemand het vloerkleed onder me vandaag trekt. En alles om me heen wordt wazig. Ik zie zijn gezicht nog wel, zijn mond die beweegt en ogen die me zorgelijk aankijken maar ik ben er niet meer echt bij.

Je kunt je misschien voorstellen dat ik aanvankelijk enige moeite had met dit te zien als ‘goed nieuws’. Ik kwam vooral in opstand tegen wat er gebeurde (boos, verdrietig, bang). Het zou nog een aantal jaar duren voordat ik werkelijk in staat zou zijn om deze ervaring te zien voor wat het was: het begin van mijn weg naar innerlijke vrijheid. Je zou het een (best wel harde) ‘wake up call’ kunnen noemen. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met het feit dat ik geen controle had op de wereld om me heen, hoe hard ik ook mijn best deed. En dat niks zeker is, alles eindigt en lijden onvermijdelijk deel uitmaakt van het leven. Allemaal nogal oncomfortabele waarheden die ik daarvoor ook wel snapte, maar nu pas ervaarde. Daar kwam nog eens bij dat er zich zeven maanden alleen-zijn voor me uitstrekte, zonder plan en zonder iets ‘nuttigs’ om te doen.

Rust en veiligheid vinden in jezelf

Ik zou graag willen zeggen dat ik direct aan mezelf ging werken, daar in het land van de Buddha. En dat ik na een paar weken van yoga en meditatie mezelf weer had gevonden en alles een plekje kon geven. Maar helaas. Het begin was puur overleven; ik had het druk genoeg met ademhalen. Daarna kwam afleiding zoeken, omdat ik geen manier had om de diepe pijn van binnen te dragen. Maar langzaam maar zeker leerde ik (van het leven zelf en van enkele leermeesters onderweg) om naar binnen te keren. En om de rust en de veiligheid waar ik zo wanhopig naar op zoek was, in mezelf te vinden.

En nu komt de onvermijdelijke brug naar het Corona-virus, of eigenlijk meer, naar de situatie die erdoor is ontstaan. Om me heen zie en voel ik veel angst. En alle patronen die dat in mensen oproept: koortsachtig zoeken naar meer informatie, terugtrekken en je afsluiten, doen alsof er niks aan de hand is- en zo kan ik er nog wel een paar noemen. En daar heb ik geen oordeel over, oprecht niet.

Wat ik wél weet, en dat is gelijk de reden dat ik deze blog wilde schrijven, is dat het veel meer rust geeft om bij jezelf te blijven. Om je blik naar binnen te richten, te voelen wat dit in je oproept en daar bewust bij aanwezig te zijn. En dan ook alle zogenaamde ‘negatieve’ emoties er te laten zijn. Juist omdat deze situatie zo ongewoon is, is het een uitgelezen kans om je bewustzijn te trainen. Echte chaos zou ik het niet willen noemen, zeker hier in Nederland niet. Maar er wordt wel gerommeld aan dat wat we tot nu toe als vanzelfsprekend zagen, waar we afleiding zoeken en ons aan vastklampen. Dat wekt dus nogal wat onrust. Vaardigheden als ‘in het moment zijn’, kunnen gronden en bewust ademhalen zijn altijd goed om te hebben maar kunnen vooral nu het verschil maken tussen 3 weken ellende of 3 weken ontspannen in wat Is (ik dik het wat aan om een punt te maken).

Om je een voorbeeld te geven: als ik denk aan 3 weken thuiszitten met de kinderen, zit ik binnen no time in mijn hoofd. Help! Er ontstaat benauwdheid op mijn borst en om die niet te voelen ga ik heel hard op zoek naar oplossingen. ‘Waar kan ik ze kwijt?’ ‘ Is het wel/niet verantwoord om ze nog naar mijn ouders te brengen? ‘ ‘Wat gaan we dan al die tijd doen’? etc. Maar als ik dan even een paar keer diep ademhaal en mijn aandacht naar dat borstgebied breng gebeurt er iets. Er verandert iets. Dat kan zijn dat er ter plekke meer ruimte ontstaat, maar ook dat het benauwde gevoel intenser wordt. Of dat er iets heel anders voelbaar wordt, doordat ik bewust mijn aandacht op mijn lichaam richt. In alle gevallen ben ik nu in ieder geval bij mezelf en bewust aan het waarnemen hoe ik reageer op wat zich buiten mij afspeelt. Dat geeft informatie waar ik vervolgens wel of niet iets mee kan. Maar bewustzijn is sowieso voorwaarde om andere keuzes te maken en je niet te laten leiden door automatische patronen.

Want dat is uiteindelijk het enige waar je echt invloed op hebt in dit leven: jouw reactie op omstandigheden en gebeurtenissen. En met ‘reactie’ bedoel ik niet alleen wat je doet, maar ook hoe je omgaat met je innerlijke reactie (gedachten, gevoelens). Zodra je je ervan bewust bent, ontstaat er namelijk ruimte en wordt het mogelijk om iets te veranderen. Voor mij geldt bijvoorbeeld dat ik het voornemen heb om vanuit liefde te handelen- niet vanuit angst.

Dus mijn suggestie voor de komende tijd is dit: blijf met je aandacht bij jezelf. En voor wie mij al kent of al eens met mij gewerkt heeft, die weet dat ik daar ook mee bedoel: wees je bewust van je lichaam. Want dat is de plek waar je voelt wat je voelt; alle emoties zijn voelbaar in je lijf. Je aandacht op je lichaam richten is dan ook een cruciale stap in het opbouwen van meer bewustzijn. Daarover in een volgende blog meer. Voor nu wil je nog wijzen op een mogelijkheid om je daarin door mij te laten ondersteunen:

Tijdelijk gratis online sessies ‘bewust aanwezig bij jezelf’

Omdat ik snap dat het veel is wat er gebeurd en me geroepen voel om bij te dragen aan wat tegenwicht voor alle onrust, heb ik het volgende bedacht: tot 6 april (en als dit langer duurt, dan langer) bied ik de mogelijkheid om een gratis online 1-op-1 sessie bij mij te volgen. Helemaal open voor wie daar behoefte aan heeft, dus voel je ook vrij om dit bericht door te sturen. Wel is er een focus voor deze sessies, namelijk een intentie om bewust(er) aanwezig te zijn bij wat er nu bij jou gebeurt en te kijken naar wat dat nodig heeft. Daarbinnen is alle ruimte voor vragen die je hebt en geef ik je concrete tips om beter bij jezelf te kunnen blijven. Als je dat wilt, kun je hier gelijk een sessie inplannen:

Zo kun je vriendelijker worden voor jezelf

Even durf ik deze letters bijna niet te tikken, laat staan te versturen want het is inmiddels al vijf jaar geleden dat ik vanuit mijn coachingspraktijk een bericht de wereld in heb gestuurd. En gelijk zijn er dan allerlei onvriendelijke gedachten zoals dat het toch wel erg onprofessioneel van me is om zo lang niks te laten horen, niemand er meer op zit te wachten en ga zo maar door. Gelukkig is het inmiddels zo dat ik die stem nog wel hoor maar me er niet door laat tegenhouden en er zelfs niet echt onrustig meer van word. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Dat vertel ik je graag, wie weet haal je er inspiratie uit om ook wat vriendelijker voor jezelf te kunnen zijn.

De winst van vriendelijkheid

Zelfliefde. Ik krijg een beetje kriebels van het woord, en al helemaal van het plaatje dat ik erbij in mijn hoofd heb: iemand die zichzelf knuffelt met beide armen om zich heen en dan zo’n dweperig glimlachje erbij. Dat zegt natuurlijk veel over mij, maar mogelijk herken je dat wel. En toch heb ik niet echt een beter woord om te omschrijven waar het hier over gaat. Dan is er gelijk een hele zin nodig, zoals: vriendelijker zijn voor jezelf, minder hard oordelen en ruimte maken voor alles wat voedend voor je is. Dat is wat ik er in ieder geval mee bedoel.

En het klinkt mooi toch? Hoe fijn zou het zijn als dat je zou lukken… want wat het oplevert laat zich raden: in de eerste plaats veel meer ontspanning. Niet alleen in je hoofd maar ook in je lichaam, want door al die kritische gedachtes en de hoge lat die we voor onszelf vaak stellen gaan je schouders vanzelf strak staan en schieten de stresslevels in je systeem makkelijk omhoog. Met alle gevolgen van dien.

Naast ontspanning levert het ook nog eens veel meer energie op als je milder voor jezelf kunt zijn. Want het is ontzettend vermoeiend om steeds zo hard je best te doen omdat je niet gauw vindt dat iets ook echt goed (genoeg) is. En het is makkelijker om goed voor jezelf te zorgen op alllerei terreinen, waardoor je ook weer energie oplaadt.

En hierom lukt het vaak niet

Maar helaas is het vaak nog niet zo makkelijk. We hebben allemaal wel een kritische stem in ons hoofd die commentaar levert op alles wat we doen (of niet doen). Die ons aanspoort tot meer, beter, sneller… en voor wie het nooit goed genoeg is. De mijne noem ik de Vrouw met de Zweep: haar in een paardenstaart strak naar achteren, in het zwart gekleed met natuurlijk van die lange leren laarzen en dan zo’n grote zweep erbij waarmee je lekker hard kunt uithalen.

Ik maak het nu een beetje grappig maar dat is het eigenlijk helemaal niet, want het grootste deel van mijn leven heb ik haar heel serieus genomen en had ik niet eens door dat ze bestond omdat ik er helemaal mee samenviel. Ik dacht dat zij mij was, als je dan snapt wat ik bedoel. En het gekke is dat ze het ook wel goed bedoelt, met al die strengheid en het streven naar dingen zo goed mogelijk doen. Daarmee probeert ze me te beschermen tegen ‘falen’… en de pijn van afwijzing.

Maar ondertussen was ik niet vrij (aan de buitenkant wel, maar van binnen niet), en voelde ik me regelmatig ellendig als ik niet aan mijn (lees: haar) standaard voldeed. Waardoor ik nog beter mijn best ging doen, harder ging werken en op allerlei manieren afleiding zocht om maar niet te hoeven voelen wat het effect was van al die kritische gedachten. En zo werkt het bij velen van ons.

Dus wat kun je doen?

Er zijn veel wegen naar Rome en je kunt op allerlei manieren aan de slag om jezelf te bevrijden van zelfafwijzing (nog zo’n woord) en kritiek. Maar bewustwording is hoe dan ook de eerste stap: je kunt er pas iets mee als je bewustzijn hebt op jouw eigen innerlijke criticus en hoe die zich precies laat gelden. Daarna is het zaak om te onderzoeken waartegen zij (of hij) je probeert te beschermen: welk gevoel ligt eraan ten grondslag? Jan Geurtz heeft hier een mooi boek over geschreven getiteld ”Verslaafd aan Liefde”. Maar je eigen lichaam heeft je ook veel te vertellen.

Mijn bevrijding begon toen ik na vele jaren van zelfonderzoek en persoonlijke ontwikkeling in aanraking kwam met lichaamswerk. Daardoor ging ik van begrijpen naar voelen wat er nodig was om werkelijk mezelf te kunnen zijn. Ook de Vrouw met de Zweep leerde ik nog beter kennen – en dan vooral wat zij nodig had om milder te kunnen zijn en meer achterover te leunen. In de basis komt het neer op het vinden van veiligheid en stevigheid in jezelf; niet door wat je dóet maar door te ervaren wie je bént. En je lichaam is daarbij een belangrijke sleutel. Wil je meer tips? Download dan het gratis e-book dat ik heb geschreven getiteld “3 sleutels voor een vrij en gelukkig leven”.

Nog even over mij

Er is natuurlijk wel een reden voor de lange stilte: in 2016 werd ik voor het eerst moeder en twee jaar later kreeg ik er nog een dochter bij. Het was een bewuste keuze om het grootste deel van mijn aandacht en energie te steken in het moederschap en om er te zijn voor mijn kinderen. Wel ben ik altijd blijven coachen: op individuele basis en met veel plezier. Maar de trainingen, retraites en marketing (waaronder het schrijven van berichten en posten op social media) heb ik tijdelijk in de ijskast gezet.

Nu is het zo dat de meiden alweer 3 en 5 jaar zijn en ik voel dat er ruimte komt om weer meer naar buiten te treden met mijn werk. Daartoe heb ik me het afgelopen jaar bezonnen op wat ik precies doe en voor wie, en het resultaat daarvan is een hele nieuwe website en een bepaalde lijn in de berichten die ik vanaf nu met je zal delen. In essentie gaat het over het begeleiden van mensen naar een leven in echte vrijheid. Uit je hoofd, in je hart komen en steeds meer worden wie je werkelijk bent. Spreekt dat je aan? Je bent van harte welkom voor een gratis sessie waarin ik alvast een aantal tips met je deel en we samen kijken of ik iets voor je kan betekenen.

Ik vind het altijd leuk om te horen wat dit bericht in je oproept, dus als je commentaar of feedback wilt geven dan graag. Dat kan hieronder: